آلاله عاشوری - گروه روانشناسی، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی
رضا پاشا - گروه روانشناسی، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی z_arabsalari۲۷۷۷۱@yahoo.com
حسن احدی - گروه روانشناسی، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی
فریبا حافظی - گروه روانشناسی، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی
بهنام مکوندی - گروه روانشناسی، واحد اهواز، دانشگاه آزاد اسلامی

مقدمه: مولتیپل اسکروزیس یک اختلال عصبی است که می تواند فعالیت های افراد را در ادامه زندگی محدود و باعث کاهش سلامت و کیفیت زندگی آنان شود. این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی معنا درمانی و رفتار درمانی دیالکتیکی بر سلامت عمومی و کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس انجام شد. روش کار: این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش بیماران دارای پرونده در انجمن مولتیپل اسکلروزیس استان گیلان در سال ۱۳۹۵ بودند که از میان آنان ۶۰ نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و با روش تصادفی در سه گروه مساوی جایگزین شدند. گروه های آزمایش به تفکیک ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای با روش های معنا درمانی و رفتار درمانی دیالکتیکی آموزش دیدند و گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفت. ابزارهای پژوهش پرسشنامه های سلامت عمومی و کیفیت زندگی بودند. داده ها با نرم افزار SPSS-۲۱ و با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها نشان داد هر دو روش معنا درمانی و رفتار درمانی دیالکتیکی باعث بهبود معنادار سلامت عمومی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس شدند. همچنین معنا درمانی در مقایسه با رفتار درمانی دیالکتیکی باعث بهبود معنادار سلامت عمومی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکروزیس شد (۰/۰۵>p). نتیجه گیری: نتایج حاکی از اهمیت معنا درمانی در مقایسه با رفتار درمانی دیالکتیکی در بهبود سلامت عمومی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکروزیس بود. بنابراین مشاوران و درمانگران می توانند از هر دو روش به ویژه از روش معنا درمانی برای بهبود سلامت عمومی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکروزیس استفاده کنند.

Logo Therapy, Dialectical Behavior Therapy, General Health, Quality of Life, Multiple Sclerosis, معنا درمانی, رفتار درمانی دیالکتیکی, سلامت عمومی, کیفیت زندگی, مولتیپل اسکلروزیس