محمد علی آبادی - استادیار دانشگاه شیراز
زهرا سادات زمردیان
بهاره بنازاده

در جهت همگامی با روند توسعه پایدار صرفاً انتخاب مصالح سبز پاسخگو نخواهد بود و نیاز به رویکردی سیستماتیک در انتخاب و استفاده مصالح احساس میشود. در سال های اخیر انجمنهایی با رویکرد مدیریت مصالح سبز در کشورهای مختلف جهان مشغول به فعالیت شدهاند که به دنبال ترویج استفاده از این نوع مصالح و هدفمند نمودن اقدامات تولید، استفاده و در نهایت بازیافت آنها در جهت حفظ سرمایههای طبیعی و همچنین بهره ورری اقتصادی میباشند. سیاستهای اصلی این سازمانها عبارتند از: حفاظت از سرمایههای طبیعی(مواد، انرژی، آب، زمین، هوا و اکوسیستم)، طراحی و مدیریت مصالح( محصولات مختلف و فرآیند تولید) با تأکید بر اصول پایداری و ارزیابی چرخه حیات، درگیر نمودن کلیه اقشار جامعه با حساس کردن آنها نسبت به اوصول پایداری و به کارگیری کلیه امکانات موجود در راستای پایداری اجتماعی، اقتصادی و محیطی.در این مقاله ضمن بررسی ضرورت این دیدگاه در ایران به معرفی رویکرد مدیریت پایدار مصالح، سیاستها و برنامه ریزیهای هدفمند آن می پردازیم. همچنینن سیستم ارزیابی چرخه حیات (LCA) و مدیریت چرخه حیات پایدار (SLCM) که در مدیریت مصالح کاربرد دارند، معرفی شده است. به این ترتیب راهکارهای سایر کشورهای جهان در جهت همگامی با روند توسعه پایدار و مدیریت مواد و منابع میتواند در بهبود وضعیت مصرف مصالح و انرژی در ایران موثر واقع شود.

معماری پایدار ، مصالح سبز ، مدیریت پایدار مصالح ، چرخه حیات