علی شماعی - (دانشیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه خوارزمی تهران، ایران)
حسن رحمتی تپه رشت - (دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه خوارزمی تهران، ایران)
شریف حاجی تاش نالوس - (دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه خوارزمی تهران، ایران)
نعمت کرده - (دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه خوارزمی تهران، ایران)

    این پژوهش به تحلیل فضایی سلسله مراتب شهری استان کرمانشاه طی سال های۱۳۹۰-۱۳۷۵ پرداخته است. هدف این پژوهش تبیین نابرابریهای جمعیتی به منظور کاهش این نابرابریها در سطح شهرهای استان است. بررسی ها مشخص می سازد که در استان کرمانشاه با ۲۹ شهر در سال ۱۳۹۰،  شهر کرمانشاه به عنوان مرکز استان با جمعیتی حدود ۸۵۱۴۰۵ نفر تقریبا ۶۲.۸ درصد جمعیت شهری استان و ۸ برابر شهر دوم و ۱۶برابر  شهر سوم(کنگاور) جمعیت دارد.  در واقع کمبود شهرهای میانی در شبکه شهری استان زمینه های ناپایداری شهری را فراهم آورده است. این پژوهش با روش توصیفی تحلیلی و تطبیقی با بهره گیری از نرم افزارهای GIS،EXCEL، قانون رتبه اندازه، مدل حد اختلاف طبقه ای، ضریب آنتروپی و منحنی لورنز انجام شده است. نتایج حاصل از روشهای بکار گرفته  عدم تعادل در سلسله مراتب شهری و گرایش به ناپایداری شهری را نشان می دهد. براساس مدل حد اختلاف طبقه ای  در سال ۱۳۹۰ بیش از۶/۹۶درصد شهرها زیر۱۴۱ هزار نفر جمعیت دارند معادلات بدست امده از قانون رتبه اندازه شهرهای استان کرمانشاه طی سه دوره بررسی شده بیانگر اختلاف زیاد با خط نرمال می باشد. بر این اساس ضریب آنتروپی از۸۰/ در سال۷۵ به۷۹ / در سال ۸۵ و در سال۹۰ به۶۹/ رسیده که نشانگر ناهمگونی در توزیع جمعیت استان است. در میان شهرستان های استان، شهرستان کرمانشاه به لحاظ توزیع فضایی جمعیت ناموزون ترین توزیع فضایی جمعیت را نسبت به سایر شهرستان ها دارد، به طوری که شهر اول (کرمانشاه) ۲۱۶ برابر شهر دوم (کوزران) جمعیت دارد.

تحلیل فضایی, نظام سلسله مراتب شهری, نخست شهری, کرمانشاه