ابوالفضل مشکینی - (استادیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تربیت مدرس)
سهراب موذن - (کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تربیت مدرس)

حکمروایی مطلوب شهری فصل مشترک تمام کنشگران اجتماعی است و ریشه در چشم­انداز مدیریت عمومی نو دارد که از اواخر دهه ۱۹۸۰ با ابتکار بانک جهانی و مرکز اسکان بشر سازمان ملل و سایر نهادهای بین­المللی در ادبیات توسعه وارد شده است و در واقع رهیافتی ساختارشکنانه به برنامه­ریزی توسعه شهری دارد و با مشارکت و کنش متقابل میان بازیگران اصلی مدیریت شهری یعنی جامعه مدنی، حکومت و بازار و بخش خصوصی شکل گرفته است. از همین­رو، مراکز علمی و تحقیقاتی و سازمان­های بین­المللی توسعه در طی چند دهه اخیر با تشدید مسائل حوزه مدیریت شهری و در پی تحقق پایداری شهری و پایداری مدیریتی به  چاره­جویی پرداخته، رویکرد حکمروایی مطلوب شهری را به عنوان اثربخش­ترین، کم­ هزینه­ترین و پایدارترین شیوه اعمال مدیریت شهری معرفی نموده­اند. با این توصیف، مقاله حاضر در پی بررسی وضعیت شهر عجب­شیر از لحاظ حکمروایی مطلوب شهری و توسعه پایدار شهری     می­باشد. و نیز از این طریق به دنبال این موضوع می­باشد که آیا با تحقق حکمروایی مطلوب شهری توسعه­ی پایدار شهری هم تحقق می­یابد؟ به همین منظور برای ارزیابی این موضوع از روش توصیفی- تحلیلی به شیوه­ی کتابخانه­ای و پیمایشی استفاده شده است. در روش کتابخانه ای با مطالعه و بررسی منابع مربوط فارسی و لاتین سعی شده است مطالب و نظریه های گوناگون پیرامون موضوع در بخش مبانی نظری آورده شود. در بخش پیمایشی نیز با طراحی پرسش نامه و تکمیل آن به وسیله شهروندان شهر عجب­شیر داده های مورد نیاز جمع­آوری شد.نتایج تحقیق نشان می­دهد که به لحاظ حکمروایی مطلوب شهری شهر عجب­شیر از وضعیت مناسبی برخوردار نمی­باشد و به لحاظ ابعاد پایداری شهری هم در وضعیت ناپایداری قرار دارد؛ و نیز نتایج آزمون­های آماری و تحلیلی نشان داد که تحقق رهیافت حکمروایی مطلوب شهری            می­تواند زمینه­ساز پایداری شهری گردد.

حکمروایی مطلوب شهری, توسعه ی پایدار شهری, شهر عجب شیر