مهدی سرابندی
مصیب پهلوان

توسعه پایدار یک عامل کلیدی برای رشد اقتصادی در قرن بیست و یکم است. این امر در دو مرحله قابل دستیابی است، مرحله اول نگه داری و حفاظت از جنگل و سایر قسمتهای محیط زیست و مرحله دوم داشتن برنامه اقتصادی مناسب برای تولید بیشتر کالاهای کشاورزی و صنعتی است. این تحقیق یک روش ممکن برای توسعه پایدار در استان سیستان بلوچستان ایران را ارزیابی میکند. سیستان و بلوچستان به دلیل محدودیت های شدید جغرافیایی و محیطی دارای پایین ترین نرخ رشد اقتصادی است.

توسعه روستایی، توسعه پایدار، رشد اقتصادی، ایران، فشار جمعیت، جنگل زدایی