خسرو دانشجو
عطیه انصاف
محمد شعربافیان

معماری تاریخی مناطق کویری ایران ازجمله کاشان چنان با شکوه و ارزشمند است که آوازه شهرت آن در اقصی نقاط جهان زبان زد عام و خاص است. اصول ساختمان سازی در بناهای مسکونی تا به امروز دچار تغییر و تحول زیادی شده است و تخریب بناهای مسکونی سنتی باعث شده آثار بناهای مسکونی کهن کمتر به یادگار بماند. «در دوران سنتی هنرمند مسلمان دست به افزایش فضایی می زد که با روح و جان او سازگاری داشت و بنابراین به بهترین شکل ممکن در مسکن او که محل آرامش و سکون بود، تبلور می یافت. در حقیقت معمار سنتی با بهره گیری از هویت دینی ایمانی که محدود به زمان و مکان خاصی نبود، فضایی را خلق می کرد که بازتاب اندیشه های دینی خویش بود و به نیاز های درونی افرادی که در آن جا ز ندگی می کردند توجه می کرد». (بمانیان،زندی، ۱۳۹۶: ۱۰۴) قدمت خانه بروجردی ها به طوری که در کتیبه چهارطرف تالار آن آمده به سال ۱۲۹۲ ه. ق باز می گردد این خانهرا حاج سید جعفر نطنزی ساخته است. بنابر اسناد موثق ساخت این مجموعه در حدود ۱۸ سال یعنی تا سال۱۳۱۰ ه. ق به درازا کشیده، و در آن بیض از ۱۵۰ بنا، گچ کار، آینه کار و دیگر هنرمندان به کار گرفته شده اند (نراقی، ۱۳۴۸ :آثار تاریخی شهرستان های کاشان و نطنز، انجمن آثار ملی تهران) خانه بروجردی ها در زمینی به مساحت تقریبی ۳۰۰۰ مترمربع و شامل دو حیاط اندرونی و بیرونی است. مقاله حاضر بر آن است تا با شناخت و بررسی اجزای به کار رفته در خانه بروجردی ها کاشان به نحوه اجرا و چالش های اجرایی موجود در این بنا بپردازد لازم به ذکر است در بررسی و پژومش های پیشین در مورد نحوه اجرای بناهای سنتی به ویژه خانه بروجردی ها کاشان مطلبی ارانه نشده است.