عبدالحسین خسروپناه - دانشیار پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی

این مقاله با بررسی چیستی حکمت در مکاتب مشاء و اشراق و متعالیه و تعاریف گوناگون فلسفه اسلامی و ماهیت حکمت در متون اسلامی به ویژه آیات قرآنی به این نتیجه رسیده است که حکمت در قرآن هم جنبه نظری و هم جنبه عملی دارد. به عبارت دیگر، حکمت هم ساحت تعقلی و ادراکی و هم ساحت کنشی و رفتاری را در برمی گیرد. حکمت نظری، عبارت از معرفت مطابق با واقع و برخوردار از عصمت و عاری از خطا است. و حکمت عملی، بایدها و نبایدهای مربوط به حوزه ارزش ها و رفتارهای مهذبانه و همراه با خشیت و اخلاص الهی است. حاصل سخن آن که حکمت دربردارنده مسائل بینشی و اعتقادی، احکام منشی و اخلاقی و نیز احکام فقهی و رفتاری و کنشی می باشد. به عبارت دیگر، حکمت نظری به حوزه عقاید و بینش ها و حکمت عملی به اعمال فردی و اجتماعی می پردازد. به همین جهت، حکمت قرآنی معنایی وسیع و گسترده به خود می گیرد. حکمت به منابعی مانند عقل و وجدان و فطرت و وحی نیازمند است و توانایی عقل و وجدان در شناخت پاره ای از حقایق حکمی، انسان را از منبع وحیانی بی نیاز نمی کند.

حکمت قرآنی, فلسفه, حکمت, حکمت نظری, حکمت عملی