پری شکری فیروزجاه - استادیار گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه پیام نور، تهران، ایران.
صادق صید بیگی - دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
زهرا کیانژاد - دانش آموخته کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران.
سید حسن رسولی - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، واحد تهران مرکز، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.

تبیین موضوع: رشد جمعیت شهری و شهرنشینی قبل از فرآیند برنامه ­ریزی شهری در ایران، شهرها را به شدت از معیارهای زیست پذیری و استانداردهای زندگی دور کرده است. از ­این ­رو پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان زیست پذیری شهرهای کوچک شهرستان بابل بر­اساس ابعاد کالبدی، اقتصادی، اجتماعی و زیست ­محیطی انجام شده است. روش: روش تحقیق توصیفی-تحلیلی است که اطلاعات آن از طریق پرسشنامه ­ای با ۴ بعد و ۳۰ شاخص بدست آمد. جهت تجزیه و تحلیل داده ­ها از نرم ­افزار SPSS، آزمون T-Tset، آنتروپی شانون و مدل الکتره استفاده شده ­است. یافته‎ ها: نتایج بدست آمده از مدل الکتره نشان می ­دهد که شهر امیرکلا با امتیاز (۵) بیشترین مطلوبیت و شهرهای خشرودپی و زرگرمحله با امتیاز (۵-) کمترین مطلوبیت زیست ­پذیری را نسبت به شهرهای دیگر داشته ­اند. یافته ­های آزمون T-Tset نشان ­دهنده مطلوبیت پایین زیست­ پذیری شهرهای مورد مطالعه در ابعاد کالبدی، اجتماعی، اقتصادی و زیست ­محیطی بوده که بعد زیست­ محیطی کمترین مطلوبیت را داشته ­است. نتایج: به ­منظور بهبود وضعیت زیست ­پذیری شهرهای کوچک شهرستان بابل، اتخاذ اقدامات مناسب در ابعاد زیست ­محیطی (افزایش کیفیت جمع آوری زباله، فاضلاب، آب های سطحی و فضای سبز داخل شهرها) و اجتماعی (افزایش امنیت و ایمنی در جاده­ ها، پیاده ­روها و معابر) از اهم ضروریات است.

تحلیل فضایی, زیست پذیری شهری, شهرهای کوچک, شهرستان بابل