الهه عطااللهی - دانشکده مهندسی شیمی و نفت، دانشگاه شریف، تهران، ایران
محمد رضا رخ فروز - دانشکده مهندسی شیمی و نفت، دانشگاه شریف، تهران، ایران
شهین یگانه - دانشکده مهندسی شیمی و نفت، دانشگاه شریف، تهران، ایران
زینب روستاآزاد - دانشکده مهندسی شیمی و نفت، دانشگاه شریف، تهران، ایران
رضا روستاآزاد - دانشکده مهندسی شیمی و نفت، دانشگاه شریف، تهران، ایران

سامانه های دوفازی آبی با روش های معمول دیگر همچون رسوب دهی با سولفات آمونیوم و جداسازی جز به جز با استون جهت جداسازی آنزیم آلفاآمیلاز مقایسه شد. در روش دوفازی موثرترین پارامتر در امر جداسازی، وزن مولکولی پلی اتیلن گلایکول است. در این روش درجه خلوص محصول و بازده جداسازی در جهت عکس یکدیگر عمل می کنند. در وزن مولکولی کم PEG=۱۴۰۰ ، تعداد پروتئین های ناخالصی رسوب کرده با حفظ فعالیت آنزیمی کاهش یافته و تخلیص بهتری برای آلفا آمیلاز صورت می گیرد لیکن بازده جداسازی کمتر خواهد بود. در مقابل و دریک روند معکوس، در وزن مولکولی بالا PEG=۱۰۰۰۰ بازده جداسازی بالاتر ولی میزان تخلیص کمترمی باشد. در روش رسوب دهی بوسیله سولفات آمونیوم، رسوب دادن پروتئین ها با حفظ فعالیت آنزیم بهتر صورت می گیرد لیکن میزان ترسیب بطور کلی پایین است. در روش جداسازی جز به جز با استون، درجه تخلیص بالا حاصل می شود و در عین حال با نیل به بازده جداسازی بیشتر از یک، عملا تغلیظ خوبی نیز عاید می گردد. در صورتی که پس از خارج شدن استون از ماده ته نشین شده از فعالیت آنزیمی کاسته نشود، این روش مفیدی برای جداسازی آنزیم می باشد.

آلفا-آمیلاز، سامانه دوفازی، رسوب دهی، سولفات آمونیوم، استون، جداسازی جز به جز