عباس نجار خدابخش - مربی/دانشگاه آزاد اسلامی واحد نجف آباد
محمدرضا مرادیان - مربی/دانشگاه آزاد اسلامی واحد نجف آباد
لیلا نجار خدابخش - کارشناس ارشد/دانشگاه یزد
نوید رضا ابجدی - استادیار/دانشگاه شهرکرد

سیستم تعلیق الکترومغناطیسی که یکی از روش های مورد استفاده در قطارهای معلق مغناطیسی است دارای رفتاری ناپایدار و غیرخطی است. در این مقاله ابتدا مدل ریاضی سیستم تعلیق الکترومغناطیسی را به دست آورده و سپس آن را خطی کرده ایم. پس از آن جهت پایدار کردن رفتار سیستم از روش فیدبک حالت استفاده شده است که ضرایب کنترلی آن با روش ریکاتی به دست آمده است. همچنین جهت ایجاد رفتاری بهتر در سیستم تعلیق از روش هوشمند الگوریتم ژنتیک برای محاسبه ضرایب بهینه سیستم کمک گرفته ایم. شبیه سازی های انجام شده به کمک نرم افزار MATLAB نشان می دهد که استفاده از روش الگوریتم ژنتیک نسبت به حالتی که ضرایب فیدبک حالت با روش ریکاتی به دست آمده اند کارآمدتر بوده و سیستم به ازای تغییر مرجع فاصله هوایی و اعمال نیروی خارجی رفتار بهتری دارد و نوسانات شدیدی که موجب عدم رضایت مسافرین به خاطر تکان های شدید در قسمت معلق می شود را حذف می کند.

قطار معلق مغناطیسی, تعلیق الکترومغناطیسی, الگوریتم ژنتیک