مظفر الدین واعظی - استادیار دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
ابراهیم مزاری - دانشجوی دکتری مدیریت آموزش عالی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
کبری خباره - دانشجوی دکتری مدیریت آموزشی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
علی مقدم زاده - استادیار دانشگاه تهران، تهران، ایران
عذرا شالباف - دانشجوی دکتری مدیریت آموزشی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران

     پژوهش حاضر با هدف مدل یابی عاملی استراتژی های خودرهبری و رابطه آن با عملکرد تحصیلی دانشجویان دانشکده های علوم و ادبیات دانشگاه بیرجند انجام شده است. روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بوده که با استفاده از فرمول نمونه گیری کوکران، حجم نمونه به تعداد۳۵۱ نفر از دانشجویان تعیین و روش نمونه گیری طبقه ای با اختصاص متناسب برای انتخاب نمونه  استفاده شد. در این پژوهش، از پرسشنامه خودرهبری نک و هاگتون(۲۰۰۲) با پایایی (۸۰/۰=α) استفاده شد. تحلیل عاملی اکتشافی به روش مولفه های اصلی (PC) نشان داد، دانشجویان شش استراتژی خودرهبری، شامل: تمرکز بر پاداش های طبیعی و هدف گذاری شخصی(۶۶/۰=α)، تجسم عملکرد موفق (۵۹/۰=α)، خودتنبیهی(۵۶/۰=α)، خودگفتگویی(۷۳/۰=α)، خودراهنمایی(۶۹/۰=α) و خودپاداش دهی (۷۱/۰=α) را استفاده می کنند. تحلیل همبستگی نیز نشان داد، میان به کارگیری استراتژی های خودرهبری و عملکرد تحصیلی دانشجویان رابطه مثبت(۲۵/r=۰) و معنی داری وجود دارد(۰.۰۱p<). نتایج رگرسیون همزمان نشان داد از میان استراتژی های خودرهبری، خودگفتگویی(۲۰(β=،  خودپاداش دهی(۲۱(β= و خودتنبیهی(۳۳(β= با عملکرد تحصیلی دانشجویان همبستگی چندگانه معنی داری داشته است.

استراتژی های خودرهبری, عملکرد تحصیلی, دانشجویان, دانشگاه بیرجند