سعید چهرآزاد - دکتری علوم سیاسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات، تهران، ایران

مقاله حاضر با اتکاء به این مفروض که سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در دروان پسا دفاع مقدس صرفا با رهیافت­های مادی­گرایانه و عینیت­محورانه قابل تفسیر، تبیین و مطالعه نمی­باشد، درصدد تحلیل و واکاوی نقش مفهوم بین­الاذهانی «هویت ملی» در تکوین و شکل­گیری سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران- در بازه زمانی مورد بررسی- می­باشد. بدین منظور هویت ملی ایران در چهاچوب مولفه­های سه­گانه آن یعنی اسلامیت، ایرانیت و تجدد مورد ژرف­اندیشی قرار گرفته و تاثیر آن بر سیاست خارجی ایران بین سال­های ۱۳۷۶-۱۳۶۸ در قالب نظریه برسازه­گرایی به مداقه گذاشته شده است. لذا سوال اصلی پژوهش این است که هویت ملی چه نقشی بر تکوین و شکل گیری سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران(۱۳۷۶-۱۳۹۲) داشته است؟ فرضیه کار نیز بدین صورت تدوین شده است که به نظر می رسد مولفه های هویت ملی اساس تکوین سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در دوره­ی مورد بررسی را شامل می شود. در این راستا تحقیق حاضر می کوشد تا نشان دهد انگاره های بین الاذهانی در بررسی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران صرفا در مولفه های خاص هویت یافت نمی شود، بلکه در درون هویت ملی، دگر های هویتی شکل گرفته ی متضاد و پارادوکس نیز در تکوین سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران نقش به سزایی دارند. همچنین تحقیق فراروی مبتنی روش توصیفی و تحلیلی می باشد و در جمع آوری اطلاعات از روش کتابخانه ای و اسنادی و بهره­گیری از  سایت ها و مجلات چاپی و الکترونیکی و در مورد ابزار مورد استفاده نیز از فیش­برداری استفاده شده است.

هویت ملی, تکوین گرایی, برسازه انگاری, سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران, اسلامیت, ایرانیت, تجدد