سیده فرشته احسانی اسکویی - دانشجوی دکتری معماری دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی،دانشکده معماری و شهرسازی
جمال الدین مهدی نژاد - دانشیار گروه معماری دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی، دانشکده معماری و شهرسازی

مفهوم رفاه یا بهزیستن در حال حاضر بسیار مبهم بوده و هرکس ممکن است تعریف متمایزی از آن در ذهن خود داشته باشد؛ از سوی دیگر، رفاه با مفاهیم بسیاری از جمله رضایتمندی، سلامت روان، پایداری و... در ارتباط است، لذا پیگیری چارچوب های طراحی محیط و معماری برپایه مبانی نظری رفاه، می تواند به مساله غامض وپیچیده ای تبدیل شود. در این پژوهش ابتدا با بررسی ریشه های فلسفی بهزیستی، نظریه های رفاه و شیوه های ارزیابی آن طبق دیدگاه های مختلف، به جمع بندی از جنبه های مختلف این پارادایم رسیدیم و در وهله بعدی به مقایسه رویکردهای طراحی پرداختیم که به طور ویژه به دنبال ارتقاء رفاه کاربران می باشند. از بین رویکردهای فوق الذکر، طراحی برای خودشکوفایی، به عنوان شاید بلند پروازانه ترین تفسیر از رفاه یا بهزیستی، تعریف واضح تر و روشن تری دارد، همچنین به دلیل اینکه دربرابر برخی دیگر از رویکردهای بهزیستی به دنبال ایجاد تاثیرات مثبت گرای عاطفی- روانی بلندمدت برروی کاربران می باشد، همچنین چون مشارکت فعالانه ای را برای کاربر در نظر می گیرد، می تواند رویکرد طراحی مناسبی برای معماری محسوب گردد.

معماری، طراحی مثبت گرا، رفاه، بهزیستی، خودشکوفایی.