محمود مرادی - مهندسی مکانیک، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه ملایر، ملایر
حسین عربی - مهندسی مکانیک، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه ملایر، ملایر

سختکاری سطحی لیزری، یکی از تکنولوژیهای امید بخش است که برای بهبود سطح فلزات بمنظور اصلاح خواص تریبولوژیکی سطح بدون تاثیر بر روی خواص حجمی ماده مورد استفاده قرار می گیرد. در این مقاله بطور تجربی به بررسی قابلیت سختکاری سطحی لیزری فولاد ضد زنگ مارتنزیتی ۴۱۰ با استفاده از لیزر دیودی توان بالای پیوسته با حداکثر توان ۱۶۰۰ وات پرداخته می شود. توان لیزری، سرعت روبش و فاصله از کانون پارامترهای متغیر در این تحقیق مورد بررسی است. تاثیر پارامترهای فرآیند روی عمق و پهنای لایه سخت شده و میکروسختی در منطقه مورد تاثیر لیزر مورد تحقیق قرار گرفته است. میکرو ساختار ناحیه تحت تاثیر لیزر، مورد مطالعه و مقایسه قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد که با افزایش توان لیزر و کاهش سرعت روبش، میزان سختی و عمق بیشتر سختی حاصل می گردد. همچنین دستاوردها حاکی از آن است که با کاهش موقعیت فاصله کانونی، عمق سختی بیشتر و پهنای سختی کمتر بدست می آید. مشاهدات نشان می دهد که در لایه سخت شده میزان سختی ۶۲۰ ویکرز با ۱.۸ میلیمتر عمق سختی بدست آمده است. سختکاری سطحی فولاد ۴۱۰ با لیزر دیودی حدودا ۱.۴۳ برابر سختی عملیات حرارتی کوره ای است.

سختکاری لیزری, میکروسختی, فولاد مارتنزیتی ۴۱۰, میکروساختار