بهرنگ بلوهر - دانشجوی دکتری معماری، گروه معماری، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
خسرو دانشجو - استادیار گروه معماری، دانشگاه تربیتمدرس، تهران، ایران.

ساختمان سازی به شیوه رایج امروز در ایران علاوه بر صرف میزان قابل توجهی از انرژی، مشمول دورریزی و پرت مصالح بوده و در بسیاری از موارد محصول نهایی نیز از کیفیت مطلوبی به ویژه از منظر ایمنی برخوردار نیست. خرابیهای گسترده در زلزله های اخیر بیانگر فقدان استحکام کافی ساختمانها است که از دلایل آن میتوان به عدم رعایت استانداردهای لازم در فرایند اجرا اشاره نمود. جایگزینی سیستم های پیش ساخته با روشهای دستی و درجا سازی ، به شیوه ای فراگیر در صنعت ساخت وساز کشورهای پیشرفته بدل گشته است. لیکن استفاده محدود و ناچیز از این روشها و به کارگیری روشهای درجاسازی و سنتی در ایران موجب افزایش مصرف انرژی، پرت مصالح و کاهش کیفیت ساخت گردیده است. به نظر میرسد یکی از عرصه های ضروری برای کاربست پیش ساختگی، باتوجه به تکرار اینگونه تجربه های ناگوار در ایران، به ویژه در چند سال اخیر، انجام بازسازی در مناطق آسیب دیده به دنبال بروز بلایای طبیعی است. این نوشتار در پی شناخت مزایای پیش ساختگی در انجام بازسازیهای پس از حوادث در ایران به منظور اسکان مردم منطقه و واحدهای امدادرسان است. روش گردآوری اطلاعات، مراجعه به متون نوشتاری موجود بوده و شیوه تحقیق نیز با استفاده از تحلیل محتوایی صورت پذیرفته است. نتیجه دریافت شده از این تحقیق را میتوان چنین بیان نمود: سیاستگذاری در حیطه تولید باید با نگاه به آینده در زمینه عرضه و تقاضا همراه باشد. باتوجه به نیاز روزافزون به تولید مسکن به ویژه در مقاطعی که بروز سوانح حجم گسترده ای از افراد جامعه را بیخانمان نموده است، بهره گیری از روشهایی که ضمن برخورداری از کیفیت، سرعت انجام کار را بالا و هزینه را کاهش دهد، راهگشای مدیریت بحران خواهد بود. یکی از روشهای رایج در جوامع پیشرفته که در راستای هدف یاد شده در بالا گام برداشته، صنعتی سازی یا پیشساخته سازی است. البته همگامی این روش با مقوله های فرهنگی، اقلیمی، زیست محیطی و اقتصادی هر منطقه موضوعی است که باید موردتوجه برنامه ریزان قرار گیرد.

پیش ساختگی، درجاسازی، صنعتی سازی، مدولار، حوادث غیرمترقبه.