بهناز عبداللهی - کارشناس ارشد روان شناسی تربیتی دانشگاه الزهرا (س). گروه روانشناسی تربیتی(نویسنده مسئول)/ نشانی: تهران، ده ونک، دانشگاه الزهرا(س)، دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی / نمابر: ۰۲۱۸۸۰۳۵۱۸۷/ Email: behnazabdollahi۵@yahoo.com
زهرا هاشمی - دکتری روان شناسی تربیتی. استادیار گروه روان شناسی تربیتی، دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه الزهرا(س).
زهرا نقش - دکتری روان شناسی تربیتی. استادیار گروه روان شناسی تربیتی و مشاوره، دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران.

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین دینداری با شادکامی دانشجویان به واسطه خودمهارگری آنان بود. روش: روش پژوهش، همبستگی است. جامعه آماری پژوهش، کلیه دانشجویان ساکن خوابگاه دانشگاه الزهرا در سال تحصیلی ۹۵-۱۳۹۴ به تعداد ۲۳۴۵ نفر بودند که از میان آنان ۳۰۰ نفر به روش نمونه گیری تصادفی به عنوان نمونه انتخاب شدند. دانشجویان در این پژوهش به پرسشنامه خودمهارگری رفیعی هنر(۱۳۹۰)، پرسشنامه دینداری خدایاری فرد(۱۳۸۸) و پرسشنامه شادکامی آکسفورد(۱۹۸۹) پاسخ دادند. پایایی کلی هر یک از پرسشنامه ها در این پژوهش به ترتیب ۹۲/۰، ۹۸/۰و ۹۳/۰ به دست آمد. روایی پرسشنامه ها به کمک نظر متخصصان و اساتید روان شناسی در حد مطلوب گزارش شده است. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار لیزرل و به کارگیری آمار توصیفی و استنباطی صورت گرفته است. یافته ها: یافته های حاصل از معادلات ساختاری نشان داد که مدل مد نظر، دارای برازش خوبی است و اثر مستقیم دینداری بر خودمهارگری و اثر غیر مستقیم دینداری به واسطه خودمهارگری بر شادکامی مثبت و معنادار و اثر مستقیم دینداری بر شادکامی مثبت و غیر معنادار است. نتیجه گیری: نتایج به دست آمده از این پژوهش نشان می دهد که خودمهارگری، واسطه ای مناسب بین دینداری با شادکامی دانشجویان است؛ به این معنا که به هر میزان دینداری دانشجویان بالاتر رود، خودمهارگری افزایش می یابد و این موجب افزایش شادکامی در میان آنان می شود.

خودمهارگری, دینداری, شادکامی