پرویز قدوسی - دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه علم و صنعت ایران
امیرمسعود صالحی - دانشکده مهندسی، گروه عمران- مهندسی و مدیریت ساخت، دانشگاه خوارزمی

با وجود توسعه بیش از دو ده ه­ای بتن خودتراکم و مزایای متعدد آن، استفاده از این بتن در مقیاس­ های بزرگ کماکان مواجه با مشکلاتی می ­باشد. یکی از مهم­ترین ضعف­ های این بتن، حساسیت بسیار زیاد بتن نسبت به تغییرات جزئی مصالح یا ابقاپذیری (Roubustness) کم این بتن می­ باشد. در این تحقیق با توسعه هشت بتن خودتراکم، اثر تغییر حجم خمیر، حجم درشت دانه، تغییر رده اسلامپ و افزودنی­ های هوازا و اصلاح­ کننده لزجت بر روی ابقاپذیری بتن ­ها مورد بررسی قرار گرفته است. برای بررسی ابقاپذیری هر بتن، مقدار آب آن به میزان %۳± و %۶± وزنی تغییر داده شده و خواص تازه آن­ها با استفاده از آزمایش­ های جریان اسلامپ، حلقه جی و پایداری الک اندازه گیری می­ گردد. نتایج این تحقیق نشان می ­دهد که اثر تغییرات جزئی مقدار آب بر روی خواص اصلی بتن خودتراکم بسته به نسبت های ترکیب و افزودنی های به ­کار رفته متفاوت می باشد. حساس ­ترین بتن ­ها در این تحقیق، بتن­هایی می­ باشند که حجم خمیر آن­ها نسبت کم­تر می ­باشد (با شاخص ابقاپذیری ۴۰ و ۴۹) و تغییرات مقدار آب در این بتن ­ها باعث گردید که مقدار آزمایش پایداری الک آن­ها بیش از ۴۰% افزایش یابد.

بتن خودتراکم, ابقاپذیری, کارایی, تغییرات جزئی مصالح, ضریب تغییرات