علیرضا حدادی - دکترای جامعه شناسی دانشگاه تهران

فهم تغییرات اجتماعی و نقش آفرینی در آن، متوقف بر شناخت کنش انسانی است که ایده پردازی در فهم این کنش، دست کم سابقه ای به درازای عمر علوم انسانی دارد. اما پژوهش حاضر تنها راه شناخت کنش انسانی را تمرکز بر موقعیت تصمیم گیری، و تمییز انواع ترجیحات اخلاقی وی از یکدیگر می داند. نیروهای عقلانیت و ناعقلانیت در لحظه تصمیم با یکدیگر تزاحم داشته و سرانجام یکی غالب شده و اراده را برمی انگیزد. این ارادهورزی اما صرفا امری فردی نبوده و کشف الگوی منظم آن از طریق بررسی اثر عوامل اجتماعی و شخصیتی بر تصمیم گیری مردم، می تواند بستر ادراک ریشه های ثبات یا تغییر اجتماعی را فراهم سازد بنظر می رسد وجه پروبلماتیک مسئله به طور کلی آن است که تصمیم گیری عامل ایرانی تحت جامعه پذیری و برساخت متقابل در فضای مجازی چگونه رخ می دهد و نقش شبکه های اجتماعی در فهم کنش معنادار مردم در بحران های زیستی چیست و حضور در این جامعه شبکه ای جدید یا حوزه عمومی تا چه حد و در چه انواعی بر کنش و واکنش های جمعی مردم، تاثیرگذار است. به طور مشخص آیا می توان با مطالعه ردپای کنشگری افراد در فضای مجازی، از الگوهای تسهیل گر و یا قطع زنجیره شیوع بحران در واقعیت سخن گفت و از طریق این طرح توصیفی، و متغیرهای شناسایی شده، پیشنهادی آینده پژوهانه برای پیشگیری از اضطراب و هراس جمعی و همچنین تقویت سرمایه اجتماعی و اعتماد در بحران های طبیعی مانند جنگ، سیل، زلزله، آتش سوزی و از این قبیل ارائه نمود. تمرکز اصلی پژوهش پیشرو بر کشف الگوی ترجیحات کنشگران ایرانی در موقعیت تصمیم گیری در بحرانهای اجتماعی هچون اپیدمی کرونا است، که آن را بر بستر کلان داده های توئیتر و اینستاگرام می جوید

کرونا، بحران های زیستی اجتماعی، کلان داده، رفتار اجتماعی، هراس جمعی