سمیه حمیدی - دانشیار گروه علوم سیاسی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه بیرجند، ایران
نفیسه یراهی - دانشجوی کارشناسی ارشد اندیشه سیاسی در اسلام،دانشکده علوم سیاسی، دانشگاه تهران، ایران

مشارکت سیاسی زنان در کشور افغانستان همواره فراز و نشیب های بسیاری را تجربه کرده است. زنان افغانستان بعد از حمله ی آمریکا و سرنگونی حکومت اول طالبان ( ۲۰۰۱ ) در این کشور توانستند به این حق دسترسی پیدا کرده و مناصب مهمی را در نظام سیاسی این کشور کسب کنند. اما قدرت گیری دوباره ی طالبان در سال ۲۰۲۱ منجر به افزایش نگرانی ها در میان فعالان حقوق زنان و محافل بین المللی حامی حقوق بشر شده است. در واقع حقوق زنان از مناقشه انگیزترین موضوعات جامعه ی افغانستان در ارتباط با طالبان است؛ چرا که در اندیشه ی طالبان زنان با محدودیت های بسیاری مواجه هستند. هدف از نگارش این مقاله تحلیل وضعیت مشارکت سیاسی زنان در پرتو حضور طالبان در افغانستان است. سوال اساسی این است که حاکم شدن طالبان بر افغانستان چه تاثیری بر جایگاه مشارکت سیاسی زنان در این کشور داشته است؟ فرضیه پژوهش حاضر بر این اساس است که در امارت اسلامی طالبان زنان با بازگشت به حوزه ی خصوصی از انجام هرگونه فعالیت سیاسی محروم شده و از صحنه ی سیاست و اداره ی جامعه حذف شده اند. مقاله ی حاضر با بهره گیری از روش تحلیلی_توصیفی و اتکاء به شیوه های کتابخانه ای و مطالعه ی اسناد مرتبط به جمع آوری داده های موردنظر جهت اثبات فرضیه ی می پردازد.یافته های پژوهش حاضر نشان می دهد که در امارت اسلامی طالبان با استدلال به اینکه حضور زنان در اجتماع مفسده آور بوده و روحیه جهاد را در نیروهای جهادی کاهش می دهد، ایشان از هر نوع حقوق سیاسی محروم شده و به عرضه خصوصی رانده شده اند.

طالبانیسم، زنان، افغانستان، دیوبندی، سلفی گری، امارت اسلامی