محمدصالح امیری - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد بندر لنگه

فخر الدین عراقی یکی از عارفان بزرگ فرهنگ ما است که در قالب تعبیرهایی شاعرانه، اندیشه ها و تجربه های ناب عرفانی خود را ترسیم نموده است. در این پژوهش تجربه های عرفانی عراقی در دو دسته ی »طرب« و »هیبت« بررسی شده اند. از مهمترین یافته های این تحقیق آن است که عراقی برای توصیف هردسته از این تجربه ها از نشانه های زبانی متفاوتی بهره می برد. هرگاه تجربه های طربناک بیان میشوند، روی به بیرون و جلوه های بیرونی است. دراین رویکرد، صورخیال، تشبیه، استعاره و تناقض کاربردی گسترده دارند.اما در آن هنگام که سخن از هیبت و سطوت قدسی است، نگاه شاعر درونی میشودو جلوههای حسی و طبیعی نمود قابل توجهی ندارند، حجاب هیبت چنان فراگیر است که از گفتگوهای صمیمانه نشانی نیست و رازوارگی و پوشیدگی الوهی، بسیاری فاصله ی سالک را با امر قدسی سبب میگردد.

نشانه شناسی، عراقی، عرفان، تجربه های دینی.