سعیده رنجبر - دانشجوی دکترا، گروه زمین شناسی، دانشکده علوم، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
سید محسن طباطبایی منش - استادیار، گروه زمین شناسی، دانشکده علوم، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
محمدعلی مکی زاده - استادیار، گروه زمین شناسی، دانشکده علوم، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران

اسکارن خونی در فاصله ۲۲۰ کیلومتری شمال خاور اصفهان، در پهنه ساختاری ایران مرکزی قرار دارد که در همبری زبانه های کوچکی از توده نفوذی گرانیتوییدی نوع I کالکافی (به سن ائوسن بالایی- الیگوسن) با واحد مرمر- دولومیتی لاخ به سن پرکامبرین گسترش یافته است. اسکارن سازی متشکل از دو زیرپهنه درون اسکارن و برون‎اسکارن است. در این اسکارن ها کانه زایی گسترده ای رخ نداده است. زیرپهنه درون اسکارن گسترش محدود (از چند میلی متر تا چند سانتی متر) داشته و برون اسکارن بیشترین گسترش را دارد. درون اسکارن با گسترش گارنت های خودشکل در زمینه توده نفوذی در مجاورت بخش کربناتی نمود دارد. در مجاورت بلافصل آن، زیرپهنه درون اسکارن با تشکیل کانی های گارنت و پیروکسن در بخش کربناتی آغاز می شود و با گسترش وزوویانیت و فلوگوپیت در فواصل دورتر از محل همبری ادامه می یابد. گارنت کانی فراوان موجود در این سامانه اسکارنی است و به شکل ها و اندازه های گوناگون در این سنگ ها دیده می شود. در این پژوهش به بررسی الگوی ناحیه بندی بلورهای گارنت در زیرپهنه اگزواسکارن، در همبری بلافصل توده نفوذی پرداخته شده است. این گارنت ها عمدتا خودشکل و همسان گرد بوده و در مواردی بی شکل هستند و یا ناهمسان گردی نشان می دهند و عمدتا دارای هسته غنی از گروسولار هستند که به سمت حاشیه، با یک مرز واضح محتوای آندرادیت در آنها افزایش چشمگیری نشان می دهد. بررسی های صورت گرفته توسط پژوهشگران، جوشش را به عنوان عامل اصلی این پدیده مطرح می سازد، به این صورت که این پدیده سبب افزایش محتوای آهن و فشار بخشی اکسیژن در مراحل پایانی تکوین این سامانه شده و سرانجام محتوای آندرادیت در محلول جامد گارنت را افزایش داده است.

کانی شناسی, گارنت, دگرگونی مجاورتی, سامانه گرمابی, اسکارن خونی