نرگس کریمی - کارشناس ارشد روانشناسی عمومی، دانشگاه خوارزمی،تهران، ایران.
فریدون یاریاری - دانشیار گروه روانشناسی عمومی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
مهناز شاهقلیان - استادیار گروه روانشناسی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران.

هدف: پژوهش حاضر باهدف بررسی رابطه اختلال استرس پس از سانحه با علائم کندی زمان شناختی در افراد با علائم نقص توجه-بیش فعالی با تاکید بر نقش تعدیل کننده ای تجربه کودک آزاری و نقش واسطه ای اجتناب تجربه ای صورت گرفت. روش: در این پژوهش همبستگی، جامعه آماری شامل ۳۱۲ نفر از مبتلایان به اختلال نقص توجه-بیش فعالی در دامنه سنی ۱۸ تا ۶۰ سال و در شهر اصفهان بود که در مقیاس درجه بندی ADHD بزرگسالان بارکلی (BAARS) دارای نمرات ۱+=Z بودند. سپس به منظور سنجش نقش تعدیل کنندگی کودک آزاری، آزمودنی ها در دو گروه مجزا (Z<۰ شامل افرادی که تشخیص کودک آزاری نگرفتند و Z>۰ شامل افرادی که تشخیص کودک آزاری گرفتند) قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان داد کودک آزاری رابطه اختلال استرس پس از سانحه با علائم کندی زمان شناختی را تعدیل می کند (۹۷/۱=t، ۰۵/۰>P) و اجتناب تجربه ای این رابطه را میانجی نمی کند (ضریب استاندارد اثر غیرمستقیم در گروه کودک آزاری برابر با ۱۷/۰ (۴۶۶/۰=P)، و در گروه عدم کودک آزاری برابر با ۱۲/۰ (۴۱۱/۰=P)). نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش، کودک آزاری رابطه اختلال استرس پس از سانحه با کندی زمان شناختی را تحت تاثیر قرار می دهد و ازاین رو در بروز علائم کندی زمان شناختی می تواند نقش داشته باشد.

واژه های کلیدی: اجتناب تجربه ای, اختلال استرس پس از سانحه, اختلال نقص توجه-بیش فعالی, کندی زمان شناختی, کودک آزاری