ریحانه مشهدی - دانشجوی دکترای روان شناسی تربیتی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد زاهدان، زاهدان، ایران.
علی عرب - استادیار، گروه روانشناسی، دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان، ایران.
حسین جناآبادی - استاد، گروه روان شناسی، دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی، دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان، ایران.

هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی­ آموزش مثبت نگری گروهی بر کفایت اجتماعی و تاب آوری تحصیلی در دانش ­آموزان دختر صورت گرفت. روش: روش تحقیق شبه تجربی با طرح پیش­آزمون- پس ­آزمون و پیگیری یک ماهه با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل تمامی دانش ­آموزان دختر مقطع متوسطه دوم دبیرستان­ های دولتی و نمونه دولتی شهر زاهدان بود از میان آن ها ۴۵ نفر به مطالعه وارد شدند بودند، که از طریق روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای تصادفی انتخاب شدند و در دو گروه آزمایش و کنترل (هر کدام ۱۵ نفر) جایگزین شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه مقیاس کفایت اجتماعی فلنر و همکاران (۱۹۹۰) و پرسشنامه تاب آوری تحصیلی ساموئلز (۲۰۰۴) استفاده شد. گروه­ آزمایش آموزش مثبت نگری در طی ۸ هفته متوالی در دو ماه دریافت کردند و گروه گواه مداخله ­ای دریافت نکرد، داده ها توسط نرم افزار اس پی اس اس از طریق آزمون اندازه گیری مکرر تجزیه و تحلیل شده اند. یافته ها: نتایج حاصل از تحلیل واریانس اندازه­ گیری­ های مکرر نشان داد که آموزش مثبت نگری گروهی در کفایت اجتماعی و تاب آوری تحصیلی تاثیر معنی ­داری داشته ­اند، و میانگین نمره مهارت های شناختی و آمایه های انگیزشی گروه آزمایشی مثبت نگر تفاوت معناداری (۰۵/۰>p) گزارش شده است و همچنین مداخله مثبت­نگر در افزایش نمره کلی تاب­آوری تحصیلی و خرده مقیاس ­های مهارت های ارتباطی، جهت­ گیری آینده و مسئله ­محوری اثربخشی موثری داشته است. نتیجه گیری: بنابراین، می توان نتیجه گرفت که آموزش مثبت نگری گروهی در کفایت اجتماعی و تاب آوری نوجوانان دختر و کارآمدی تحصیلی آنها تاثیر چشمگیری می تواند داشته باشد.

آموزش مثبت نگری گروهی, کفایت اجتماعی, تاب آوری تحصیلی, دانش آموزان دختر