اباذر افشار - دکتری فقه و مبانی حقوق اسلامی دانشگاه فردوسی مشهد
مهدی موحدی نیا - دکتری فقه و مبانی حقوق اسلامی دانشگاه تهران

یکی از الزامات الحاق به کنوانسیون ها و اسناد بین المللی در جمهوری اسلامی ایران، موافقت محتوای آن با اسناد بالادستی نظام اسلامی به ویژه شرع و قانون اساسی می باشد. یکی از اسناد چالش برانگیز و محل مناقشه در سالیان اخیر، سند ۲۰۳۰ آموزش یونسکو و سند پشتیبان آن، یعنی سند توسعه پایدار ۲۰۳۰ مجمع عمومی ملل متحد است. بر اساس دیدگاه مخالفان پذیرش سند ۲۰۳۰، این سند بر مبنای انگاره های لیبرالیستی و فردگرایی، سیاست های آموزشی فرهنگی خود را به کشورهای جهان تحمیل می نماید. ازاین رو، هدف مقاله پیش رو بررسی امکان تصویب سند ۲۰۳۰ از جنبه تقنینی و سیاستگذاری در برخورد با حدیث علو و برتری اسلام می باشد. نتایج این پژوهش حاکی از این است که طبق حدیث شریف «الاسلام یعلو ولا یعلی علیه»، هرگونه پذیرش و التزام به اسناد و پروتکل های بین المللی باید به نحوی باشد که منجر به سلطه غیرمسلمانان بر ساختار فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی جامعه اسلامی نگردد. در این بین، پذیرش سند ۲۰۳۰خسارات جبران ناپذیری بر منابع فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی کشور جمهوری اسلامی ایران به همراه دارد و راه را بر تسلط بیگانگان هموار می سازد، بنابراین پذیرش سند ۲۰۳۰ در تنافی مطلق با آموزه های فقهی به ویژه حدیث شریف علو می باشد.

اسناد بین المللی, سند توسعه پایدار, سند ۲۰۳۰, تقنین, حدیث علو