نسیم عسکری - کارشناسی ارشد، پژوهشکده علوم زمین، سازمان زمین شناسی و اکتشافات معدنی کشور، تهران، ایران
محمدهاشم امامی - دانشیار، گروه زمین شناسی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اسلامشهر، اسلامشهر؛ پژوهشکده علوم زمین، سازمان زمین شناسی و اکتشافات معدنی کشور، تهران، ایران.
منیره خیرخواه - استادیار، پژوهشکده علوم زمین، سازمان زمین شناسی و اکتشافات معدنی کشور، تهران، ایران

سنگ های ریولیتی بعد از ائوسن منطقه کهک در بخش جنوب خاوری محدوده چهارگوش ۱:۲۵۰۰۰۰ قم و بخش خاوری ورقه ۱:۱۰۰۰۰۰ کهک قرار دارد. این محدوده بخشی  از حاشیه باختری ایران مرکزی و در  نوار ماگمایی ارومیه- دختر جای دارد. سنگ های ریولیتی منطقه کهک به صورت گنبد درون زا رخنمون دارند که با توجه به حضور توده های ریولیتی در امتداد گسل امتدادلغز میم می توان دریافت که این گسل در جایگیری و صعود ماگمای ریولیتی موثر بوده است. سنگ های ریولیتی کالکوآلکالن بوده و  بر اساس ترکیب شیمیایی سنگ های ریولیتی و شیمی میکا و گارنت موجود، ماگمای به وجودآورنده پرآلومین و تیپ S است که مربوط به محیط های برخوردی است و به نقش پوسته قاره ای در تشکیل سنگ های ریولیتی اشاره دارد. با توجه به اینکه گارنت درشت بلور است و منحصرا در سنگ های ریولیتی منطقه وجود دارد و گارنت نمی تواند در بسیاری  از  ماگماهای  بازیک  متبلور شود، در نتیجه ریولیت منطقه کهک نمی تواند حاصل تبلور بخشی ماگمای بازیک باشد.

کهک, ریولیت, گارنت, بیوتیت