ج پهلوان زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد رشته مرتع داری دانشگاه گنبد کاووس
م محمداسمعیلی - دانشیار گروه مرتع و آبخیزداری دانشگاه گنبد کاووس
ا فخیره - استادیار گروه مرتع و آبخیزداری دانشگاه گنبد کاووس
ر کاوندی - استادیار گروه مرتع و آبخیزداری دانشگاه گنبد کاووس

با توجه به انتشار گسترده گونه باریجه در سطح کشور و نیز استفاده های صنعتی و داوریی روزافزون از این گونه نیاز است که با شناخت کافی است از ارتباط عوامل رویشگاهی با پراکنش این گونه اطلاعات پایه مناسبی در اختیار بهره برداران قرار گیرد تا زمان برداشت این محصول، زمینه استمرار تولید این گونه نیز فراهم شود. باریجه به رنگ زرد روشن و با بوی تند و دارای ۸۵ درصد هیدروکربورهای ترپنوئیدی مانند آلفاپینن (۷ تا ۲۱ درصد)، بتاپینن (۴۵ تا ۶۵ درصد) و دلتا- ۳ کارن (۲/۵ تا ۱۶ درصد) است. بهره برداری عمدتا به صورت توده ای و از بوته هایی با سن بیشتر از ۳ سال (قطر طوقه ریشه کم تر از ۱۵ سانتی متر نباشد) صورت می گیرد. نتایج این تحقیق نشان داد که بیش ترین میزان برداشت باریجه در برداشت اول بوده که متناسب با پلات های برداشت شده نیز میانگین هیا مختلفی ارائه شد. با این وجود بیش ترین میزان برداشت باریجه در برش اول و مربوط به منطقه شاهد بوده است که این مقدار ۸۸/۲ گرم در ۱۰۰ متر مربع در یک پلات بود و به ترتیب در برش های بعد میانگین محصول برداشت شده کمتر شده است به طوری که کمترین مقدار محصول برداشت شده مربوط به برش سوم بود.

محصول، باریجه، درگز