جعفر طالبیان شریف - نویسنده مسئول
محدثه زرگری - نویسنده دوم

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش خودشفقت ورزی بر سلامت روان در کودکان پسر طلاق بود. جامعه آماری پژوهش کلیه نوجوانان پسر ۹ تا ۱۲ ساله ساکن شهر مشهد بودند که بر اساس حکم دادگاه خانواده، والدین آنها از همدیگر جدا شده اند و فرزند به تشخیص قاضی دادگاه و یا توافق طرفین، عموما با یکی از والدین زندگی می کنند. از میان جامعه آماری به روش نمونه گیری هدفمند و براساس نمرات پرسشنامه سلامت روان (گلدبرگ و هیلر، ۱۹۷۹) در پیش آزمون، ۳۰ نفر که دارای ملاک های ورود و خروج بودند نمونه آماری را تشکیل دادند. این ۳۰ نفر به طور تصادفی در ۲ گروه ۱۵ نفره آزمایش و کنترل گزینش شدند که گروه آزمایش، آموزش خودشفقت ورزی را دریافت کرد و گروه کنترل که در لیست انتظار قرار دارند و درمانی دریافت نکرد. همچنین برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس و برای تسریع در نتایج حاصله از نرم افزار SPSS-۲۲ استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که آموزش خودشفقت ورزی به طور معناداری منجر به افزایش سلامت روان و مولفه کارکرد اجتماعی می شود. در نتیجه می توان گفت آموزش خودشفقت ورزی رویکرد مناسبی جهت افزایش سلامت روان در کودکان پسر طلاق می باشد.

آموزش خودشفقت ورزی، سلامت روان، طلاق