محمد حسین آدابی - گروه زمین شناسی، دانشکده علوم زمین، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران.
رخشنده عباسی - گروه زمین شناسی، دانشکده علوم زمین، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
هرمز قلاوند - شرکت ملی مناطق نفت خیز جنوب، اهواز، ایران.

در این بررسی ژئوشیمی و محیط رسوبی سازند داریان با سن کرتاسه پیشین (آپتین- آلبین) در برش سطح الارضی تاقدیس کوه سیاه و مقطع تحت الارضی چاه شماره ۱ سبزپوشان مورد بررسی قرار گرفت. بر اساس بررسی های سنگ نگاری ۱۲ ریزرخساره مربوط به ۵ کمربند رخساره ای میان کشندی (Intertidal)، لاگون (Lagoon)، پشته های ماسه ای (Shoal)، دریای باز کم ژرفا (Shallow open marine) و دریای باز ژرف (Deep open marine) شناسایی شد. الگوی ریزرخساره­های دیده شده نشانگر نهشته شدن این توالی بر روی یک سکوی کربناتی از نوع رمپ است. رسم مقادیر عنصری عناصر اصلی (Ca, Mg) و فرعی (Sr, Mn, Na, Fe) و ایزوتوپی اکسیژن ۱۸ و کربن ۱۳ بیانگر آن است که فرایندهای دیاژنزی به طور چیره تدفینی کربنات های این سازند را در یک محیط نیمه بسته تا نیمه باز تحت تاثیر قرار داده است. بر اساس بررسی های سنگ نگاری فرایندهای مهم دیاژنزی سازند داریان شامل سیمانی شدن، تراکم فیزیکی و شیمیایی فرایندهای جانشینی مانند پیریتی شدن و سیلیسی شدن است. تخلخل های دیده شده در این مقاطع، ثانویه و از انواع حفره ای، شکستگی و کانالی هستند. دمای تشکیل این سنگ آهک­ها بر اساس سنگین ترین ایزوتوپ اکسیژن در حدود ۵/۲۸ درجه سانتی گراد برآورد شده است.

ژئوشیمیایی, رسوب شناسی, فرایند دیاژنزی, سازند داریان, ریزرخساره