رجبعلی علیزاده - عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد قائم شهر
علی بیات - دانشیار دانشگاه تهران
مصطفی مجد - استادیار دانشگاه آزاد بندر عباس

چگونگی همزیستی بین ایرانیان و علویان مهاجر در قرون نخستین اسلامی، پرسش پیش روی این جستار تاریخی است که به­شیوه توصیفی تحلیلی انجام گرفته است. در پی ظلم خلفای اموی و عباسی، علویان از جزیره ­العرب و عراق به ایران مهاجرت کردند. ازآنجا که علویان به خاندان نبوت و امامت منسوب بودند، با توجه به مواضع سیاسی و خصایص فردی و اجتماعی، مورد اقبال بومیان قرار گرفتند و چگونگی استقبال ایرانیان از آن­ها همواره مورد توجه مورخان قرار گرفته است. گزارش های منابع تاریخی، موید آن است که بومیان در شهرهایی چون: قم، کاشان، آبه و ری، از این مهاجران در زمینه مالی و تامین امنیت جانی به گرمی استقبال کردند که نتیجه این تعامل، به همزیستی و وحدت اجتماعی تجلی یافت و باعث تغییرات قابل ملاحظه ای در نحوه زندگی بومیان و مهاجران گردید. این هم­گرایی، عامل مهمی در بسط و گسترش تشیع در عرصه سیاسی، اجتماعی و فرهنگی در تاریخ ایران به شمار می رود.

مهاجران علوی, ایران, همزیستی, هم گرایی, تشیع, ایالت جبال