هوشنگ خسروبیگی - مرکز تحصیلات تکمیلی پیام نور
مژگان صادقی فرد - پیام نور تهران

این تحقیق تلاشی است در جهت بررسی بنیان­های مشروعیت حکومت آل مظفر(۷۹۵-۷۱۳ه.ق). مشروعیت توجیه عقلانی و حقانیت زمامداران برای اعمال حکومت بر مردم و نیز اطاعت و فرمانبرداری مردم از آنان می­باشد. موضوع مشروعیت هم در بحث از تداوم و بقای یک حاکمیت مطرح می­شود و هم در بحث از زوال و اضمحلال دولت­ها. به خوبی قابل فهم است که بحث مشروعیت آن­چنان اهمیت دارد که هر حکومتی در گام نخست به دنبال آن است. چون بدون مشروعیت، حکومت نه تثبیت می شود و نه تداوم پیدا می­کند. مساله  این تحقیق، شناسایی مبانی مشروعیت زا برای این حکومت و چرایی انتخاب این مبانی و چگونگی کارکرد آن برای تثبیت و استمرار و مقبولیت خاندان آل مظفر برای حکمرانی است. این بررسی با روش توصیفی- تحلیلی در حوزه مطالعات تاریخی انجام شده است. نتایج بررسی نشان داد که شاهان مظفری گرچه در خلا قدرت سیاسی پس از فروپاشی ایلخانان موفق شدند با زور و غلبه، قدرت را بدست گیرند، اما بر این امر واقف بودند برای تداوم حکومتشان نیازمند به بنیان­های دیگر مشروعیت خواهند بود. از این رو برای مقابله با مشکلات ناشی از تزلزل قدرت، درصدد فائق آمدن بر چالش­های مشروعیتی برآمدند. در همین راستا توانستند به عنوان امرای بازمانده از حکومت ایلخانان و نیز کسب  مشروعیت دینی و بیعت با خلفای عباسی مصر حکومتشان را مشروعیت بخشند. همچنین  تا حدی مشروعیت ایرانی و مشروعیت برآمده از امنیت­خواهی و عدالت­محوری و در نهایت مشروعیت برآمده از توجه به کلیه گروه­های مذهبی را کسب کنند.  

AL-E- Muzaffar, legitimacy, force and propotenncy, religion, security, justice, آل مظفر, مشروعیت, زورو غلبه, دین, امنیت, عدالت.