محمدعلی داوریار - استادیار حقوق، دانشگاه پیام نور، مشهد، ایران
مهدی راست قلم - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
شهرام امیری - دکتری تاریخ و مدرس دانشگاه جامع علمی کاربردی اصفهان، اصفهان، ایران

اگرچه فعالیت های بوم­گردی و تعداد بوم­گردان در حال افزایش است اما اظهارات شاهدان عینی و مطالعات نشان می­دهد که همچنان سهم جامعه محلی از منافع فعالیت های بوم­گردی بسیار ناچیز است. این مسئله دارای تضاد آشکار با تعریف بوم­گردی پایدار است. الگوی نظام بهره­برداری پایدار، زمینه افزایش سهم منافع و تحقق حقوق جامعه محلی را از فعالیت های بوم­گردی در مقاصد آن فراهم می­سازد. الگوی نظام بهره­برداری پایدار با ایجاد یک چارچوب قانونی و رسمی، بستر تحقق بهره مالکانه و موقعیت مناسب جامعه محلی را به عنوان یکی از سهامداران فعال و موثر در مدیریت تعاملی منطقه میزبان با سایر بخش های صنعت بوم­گردی همچون تورگردانان، دفاتر خدمات مسافرتی و بخش دولتی فراهم می­سازد. همچنین الگوی نظام بهره­برداری پایدار یک ابزار پنهانی است که باعث حفاظت منابع طبیعی می­شود. زیرا جامعه محلی درخواهند یافت که منافع ایشان در گرو حفاظت از منابع طبیعی به عنوان جاذبه­های مقاصد بوم­گردی است. هدف این مقاله تعیین حقوق متقابل اعضاء صنعت بوم­گردی بر پایه الگوی نظام بهره­برداری پایدار در جهت بازساخت رویه مشارکت اقتصادی و اجتماعی جامعه محلی در روستاهای هدف گردشگری استان اصفهان است. روش پژوهش این مقاله بصورت اسنادی، تحلیل محتوا و کاربرد ابزار مصاحبه ساختاریافته با ۲۱ نفر از کارشناسان خبره می باشد. نتایج این پژوهش تعیین­کننده ۴۷ عامل حقوقی برای پنج عضو صنعت بوم­گردی شامل جامعه محلی، دفاتر خدمات مسافرتی و تورگردانان، بخش دولتی و بوم­گردان در تقابل با یکدیگر است.

بوم گردی, حقوق اعضاء بوم گردی, روستای هدف گردشگری, استان اصفهان