عبدالحسین کرمپور - استادیار دانشکده مدیریت، دانشگاه صنعتی مالک اشتر، تهران، ایران
حیدر احمدی - دانشجوی دکتری مدیریت دولتی، دانشگاه تهران، ایران
محمد صفری کهره - دانشجوی دکتری مدیریت سیاست‎گذاری بازرگانی، دانشگاه تهران، ایران
الهه اسداللهی دهکردی - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت بازرگانی، دانشگاه شهید چمران، اهواز، ایران

این پژوهش تلاش کرده است تا مهم‎ترین عوامل ترک خدمت کارکنان را شناسایی کند و با درک دقیق و اولویت بندی آنها، پیشنهادهایی برای حذف یا کاهش آنها ارائه دهد. عوامل فوق در چارچوب دو فرضیه اصلی و پنج فرضیه فرعی مورد بررسی و تجزیه‎وتحلیل قرار گرفته است. در این پژوهش با استفاده از روش توصیفی و مطالعات کتابخانه ای و تنظیم، توزیع و جمع آوری پرسش‎نامه بین نمونه آماری، به‎صورت نمونه در دسترس و نیز، استفاده از روش های آماری مناسب (آزمون دوجمله ای و تحلیل واریانس یک عامله)، روابط بین هر یک از متغیرهای فوق با ترک خدمت مورد بررسی قرار گرفت و ترتیب اهمیت آنها مشخص شد. یافته‎های پژوهش نشان می‎دهد که عدم امنیت شغلی در اولویت اول، تفاوت در حقوق و مزایا در مرتبه دوم، عدم ارتقای مناسب در مرتبه سوم و کاهش تعهد سازمانی در مرتبه چهارم، در ترک خدمت کارکنان تاثیرگذارند، اما با توجه به نظام موجود در صنعت پتروشیمی، تفاوت در ارزش‎گذاری چشمگیر نیست. در پایان این نوشتار براساس نتایج به‎دست‎ آمده، پیشنهادهای کاربردی و نظری برای شرکت مورد مطالعه ارائه شده است.

ارزش گذاری, اولویت بندی, ترک خدمت, تعهد سازمانی, رضایت شغلی