فهیمه عرب - کارشناس ارشد مرتعداری، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه تهران
محمد جعفری - استاد، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه تهران
علی طویلی - استاد، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه تهران
شروین احمدی - پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران
حسین صارمی - استاد، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه تهران

با توجه به تخریب شدید مراتع ایران در دهه های اخیر و نیز محدودیت منابع آب در این کشور به دلیل واقع شدن در منطقه جغرافیایی خشک و نیمه خشک، بهره گیری از فن آوری های نوین برای افزایش ظرفیت نگهداری آب در خاک ضرورت دارد. لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر سه ماده اصلاح کننده خاک شامل پلیمر سنتزی، بیوپلیمر، و بیوپلیمرهمراه نانوسیلیس بر ویژگی های رشد گیاه شامل درصد سبز شدن بذر، استقرار و ارتفاع گیاهچه در دو گونه Atriplexcanescens  و Atriplexlentiformis به منظور انتخاب بهترین گزینه آزمایشی در قالب طرح فاکتوریل در گلخانه پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه تهران واقع در کرج انجام گرفت. تیمارهای به کاررفته پلیمر سنتزی در سطوح ۰، ۱، و ۳ گرم در لیتر، بیوپلیمر در سطوح ۰، ۳، و ۶ گرم در لیتر و بیوپلیمرهمراه نانوسیلیس به صورت ۶ گرم در لیتر بیوپلیمر و ۳ درصد وزنی نانوسیلیس، آبیاری یک روز در میان، ۴ روز یک بار، و ۸ روز یک بار و همچنین دو گونه از آتریپلکس، بودند. بر اساس نتایج آزمون فاکتوریل، تاثیر مستقل هر سه عامل آبیاری، ماده اصلاح کننده و نوع گونه بر ویژگی های رویشی گیاهان و دو عامل نوع گونه و ماده اصلاح کننده معنی دار بوده است. به این صورت که تاثیرگذارترین مواد فراجاذب آب در این تحقیق، پلیمر سنتزی در سطح ۳ گرم بر لیتر و همچنین بیوپلیمر همراه نانوسیلیس هستند و با توجه به زیست تخریب پذیر بودن بیوپلیمرها، استفاده از بیوپلیمر همراه نانوسلیس، گونه ی Atriplexcanescens با آبیاری ۴روز یکبار در شرایط گلخانه، پیشنهاد شد که در جهت کاهش تاثیرات تنش خشکی در فرایند جوانه زنی و رشد گیاهان در مناطق خشک و همچنین کاهش هزینه های آبیاری، گامی موثر می باشد. 

پلیمرسنتزی, بیوپلیمر, نانو ذرات سیلیس, مواد فراجاذب, استقرار, Atriplexcanescens و Atriplexlentiformis