محمد نریمانی - استاد گروه روانشناسی عمومی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اردبیل،
لیلا اکبری مجدر - دانشجوی کارشناسی ارشد رشته روانشناسی عمومی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اردبیل

یکی از مواردی که برخی از اندیشمندان از آن به عنوان یکی از پیامدهای دین و دیندارت صحبت می کنند، خودشکوفایی است. دینداری عبارت است از پذیرش تمام یا بخشی از عقاید، اخلاقیات و احکام دینی به نحوی که شخص دیندار خود را ملزم به پیروی و رعایت از این مجموعه بداند و دیندار کسی است که با آگاهی به اصول و شعائر یک مذهب، در نظر و عمل، پیروی آن دین را اتخاذ می کند؛ به نحوی که این پیروت بر زندگی دینی و غیر دینی او تاثیر می گذارد. علاوه بر خودشکوفایی دینداری روی بهزیستی روانشناختی نیز تاثیر دارد. به طور کلی بهزیستی روانشناختی درگیری با چالش های هستی شناختی و تلاش برای رشد شخصی تعریف و با مدل شش مولفه ای ریف شناخته شده است. پژوهش حاضر یک مرور توصیفی و با توجه به روش اجرا جزء مطالعات مروری نظام مند است. نتایج این تحقیق نشان داد که برای خودشکوفا شدن افراد و بالا بردن بهزیستی روانشناختی آنان باید دینداری در سطح جامعه گسترش پیدا کنند و بیشتر بر اصولی تاکید شود که موجب تعالی انسان می شود، نه اصول سطحی و ظاهری دین؛ چون در نظریه ی مازلو، اصولی که برات خودشکوفا شدن مطرح می شود اصولی هستند که جنبدی اساسی و درونی انسان را مورد توجه قرار می دهند.

دینداری، خودشکوفایی، بهزیستی روانشناختی