رهام امیرپورامرائی - دانشجوی کارشناسی ارشد پژوهش هنر، دانشگاه آزاد اسلامی تهران، واحد مرکز
نادر همتی - دانشجوی دکتری پژوهش هنر، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران

بیان مسئله : ما در این مقاله از سری مباحث چیستی روح هنر! با محوریت فرهنگ ایرانی، در اینجا قصد داریم تا اینک بخشی از ادبیات غنی ایران را مورد بررسی قرار دهیم؛ آنهم ادبیاتی که در سالیان دراز همواره ریشه در احساس! داشته و به قالب های مختلف این مهم در آن جاریست و نکته ای در اینجا مطرح است اینکه : گرچه عرفان واژه ای نامرئی باشد اما همیشه با واژه ادبیات ایران جاریست که البته پژوهشهای فراوانی از جانب دیگران در این باب انجام شده و اما! چیزی که امروزه نگارنده را مجاب به نوشتن این تحقیق کرده چیزی فرای معاشقه با معشوق یا گله از روزگار در اشعار بوده و مبحث ما شناخت جایگاه ناسزا! در ادبیات کلاسیک ایران است تا با لایه روبی های لازمه چیزی را به مخاطب عرضه داریم که صرفا هر ناسزایی ناسزا نیست و حتی این چنین مباحثی در اشعار سعدی هم مشهود است!؟ و خواه یا ناخواه؛ این مسئله گاهی در زبان جاری میشود، لیک برخورد ما چگونه باید باشد؟؟ هدف : همچنین در این پژوهش سعی داریم تا با کنار گذاشتن تعارفات و تشریفات در نقد؛ تا حد امکان بزرگان عرصه هنر را به دیدی نو و کاملتر بشناسیم و ارزش مناسب تری بگذاریم!. . روش تحقیق : در باب پیشینه تحقیق ما نیز سوای پژوهش های دکتر سیروس شمیسا منابع و فعالیت های چندانی در این وجهه از هنر : زشتی شناسی! نبوده ولیکن در حد توان از هر سند کتابخانه و تجارب میدانی که میشد؛ بهره بردیم و رویکرد ما توصیفی- تحلیلی است و مقاله کیفی و کاربردی. جمع بندی : امید که با چنین شفافسازی و تحریف زدایی های لازمه در عرصه هنر ایران سبب شده تا ریشه ما روشن تر و بتوانیم بیش از پیش از هنر قدسی خود؛ آگاهانه! بهره ببریم؛ امید که مفید واقع گردد.

ریخت شناسی، هژمونی، ناسزا، ادبیات، ایران، روح هنر