نیر طهوری - استادیار گروه تخصصی هنر، واحد علوم و تحقیقات دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
مهسا عبدالحمیدی - دانشجوی دکتری معماری، واحد علوم و تحقیقات دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.

امروزه در دل شهرهایی که قدمتی به اندازه تاریخ دارند، بافتی وجود دارد که از کیفیت مطلوب فضای شهری برخوردار نیست. یکی از راهکارهای مهم برای بازگرداندن کیفیت مطلوب فضای شهری به بافت های تاریخی، خلق بناهای میان افزا در دل این بافت ها برای احیای سرزندگی به آنهاست. طراحی بنایی همراه با احساس تعلق نسبت به آن از جمله چالش هایی است که امروزه در دل بافت های تاریخی وجود دارد. بناهای میان افزا در دل بافت های تاریخی به عنوان عضو جدید این بافت ها باید آنچنان با تاروپود یکدیگر عجین گردند که گویی گسست زمانی در ساخت معنای آنها رخ نداده است. برای به دست آمدن این هماهنگی بافتی، نیاز به ارتقای کیفیت فضایی بناهای جدید الزامی است. یکی از مهمترین فاکتورهای افزایش کیفیت محیط طراحی شده، شناخت ارزش های موجود در بافت تاریخی و در نهایت تقویت احساس تعلق نسبت به این مکان هاست. به نظر می رسد با استخراج ارزش های موجود در بناها و بافت های تاریخی و به کارگیری آن در طراحی بنای جدید، می توان احساس تعلق در بنای میان افزا را ایجاد کرد. این پژوهش با روش تحلیلی- توصیفی و با استناد به مطالعات کتابخانه ای به بررسی بناهای میان افزا و ارزش های موجود در بافت تاریخی پرداخته است و در نهایت به چگونگی ایجاد احساس تعلق در بنای جدید می پردازد. نتایج نشان می دهد که با به کارگیری فعالیت هایی که مردم در آنها تجربه زیست مشترک دارند و می توانند خاطرات جمعی بیشتری را بسازند و همچنین استفاده از المان هایی که یادآور خاطره ذهنی بافت تاریخی است می تواند در ایجاد احساس تعلق نسبت به مکان موثر باشد.

بنای میان افزا، ارزش های بافت تاریخی، احساس تعلق نسبت به مکان