سمیرا سعدی پیشکمر - کارشناس ارشد شهرسازی گرایش طراحی شهری، دانشگاه هنر اسلامی تبریز
مرتضی میرغلامی - دکتری تخصصی طراحی شهری دانشیار دانشگاه هنر اسلامی تبریز

از دهه های۱۹۶۰ میلادی تا به امروز دولت ها به دنبال ارائه سیاست های تکمیلی تحت عنوان «بودجه بازآفرینی» به یکپارچه سازی منابع مالی جهت سازماندهی محلات شهری اقدام کردند؛ از سال ۱۹۹۴ میلادی اقدامات بازآفرینی گرایش به مشارکت جوامع محلی پیدا کردند؛ در چنین زمانی خلاء رویکرد تسهیلگری در توسعه جوامع محلی منجر به تاکید اهمیت پیوند میان این دو مقوله شد. امروزه نقش برنامه ریزان و بازیگران بومی به عنوان تسهیلگران فرایند توسعه اجتماع محلی به عنوان یک اصل شناخته می شود که در این پژوهش سعی شده است اصول و مبانی فکری شکل گیری این دو مقوله و چارچوب مفهومی آن را ارائه دهد. پژوهش حاضر مبتنی بر روش شناسی توصیفی - تحلیلی در یک چارچوب استنتاجی- فرضی تعریف شده است که در آن با توصیف، تجزیه و تحلیل مفهومی اقدام به پیوند مفهومی میان این دو مفهوم اقدام شده و در نهایت مدل مفهومی ارائه شده است. روش گردآوری داده ها و اطلاعات به صورت کتابخانه ای بوده است. نتایج به دست آمده نشان می دهد که توسعه اجتماع محور رویکرد جدیدی به فضا محسوب می شود که در اعتراض به رویکردهای سنتی (جمعیت شناختی، جغرافیایی ، سیاسی و اقتصادی) شکل گرفته است. برمبنای این رویکرد برای تعریف اجتماع محلی نمی توان آن را تنها بر اساس یک معیار خاص تعریف کرد بلکه محله یک اصطلاح عمومی است که بر وضعیت خاصی اشاره می کند که در آن روابط متقابل اجتماعی و جنبه های خاص سازمان اجتماعی شکل گرفته است.

توسعه محلی اجتماع محلی رویکرد تسهیلگری تفکرات نوین بازآفرینی شهری