کیومرث ایراندوست - دانشیار گروه شهرسازی، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه کردستان-
سمیه کریمی - کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه کردستان-

تاب آوری یکی از مهم ترین عوامل تحقق پایداری است که به علت عدم پیش بینی کامل آسیب پذیری سیستم های اجتماعی و فراهم کردن ارزیابی های کلی نگر در مقابل مخاطرات، می تواند به عنوان توانایی سازگاری سیستم ها در برابر تغییرات، بدون فروپاشی مطرح گردد. تاب آوری به دلیل پویا بودن واکنش جامعه در برابر مخاطرات، نوعی آینده نگری است و به گسترش گزینش های سیاستی برای رویارویی با عدم قطعیت و تغییر کمک خواهد کرد. در مباحث روز توسعه درایران، تاب آوری به ویژه در بافت های آسیب پذیر و ازجمله سکونتگاه های غیررسمی که در کل جهان پدیدهای روبه رشد می باشد، اهمیت ویژه ای دارد. سکونتگاه های غیررسمی معلول شهرنشینی مدرن و گفتمان پیشرفت می باشند. در واقع در کره زمین بخش قابل توجهی از زندگی شهری در سکونتگاه های غیررسمی زندگی کرده و خواهند کرد که به سبب مسائل و مشکلات زیادی از جمله فرسودگی، پایین بودن سطح مشارکت، نبود ارتباط قوی میان شهروندان و مسئولین، پایین بودن کیفیت زندگی، مشکلات کالبدی، اقتصادی، اجتماعی، زیست محیطی، تراکم بالای جمعیتی و... نیازمند ساماندهی بوده و همچنین ارتقاء تاب آوری و کاهش خطرات در آنها باید به طور فزاینده ای در دستور کار برنامه ریزان و سیاست مداران قرار گیرد. در این میان رویکرد حکمروایی خوب شهری به عنوان رویکردی نوین از رهیافت های موثر دراصلاح و ارتقاء مدیریت شهرها و همچنین اثربخش ترین، کم هزینه ترین و پایدار ترین شیوه اعمال مدیریت شهری و برنامه ریزی از پایین به بالا با مشارکت و دخالت شهروندان در این بافت ها می تواند بسیار موثرو حائز اهمیت باشد.

تاب آوری، توسعه پایدار، سکونتگاه های غیررسمی، حکمروایی خوب شهری