احمدرضا موحدی - استاد گروه رفتار حرکتی و مدیریت ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
هادی مرادی - دانشگاه اصفهان
فاطمه بهرامی - دانشگاه اصفهان

هدف از مطالعه حاضر، مقایسه اثر تمرین های ایروکامبت و تکنیک های کاتا بر بهبود تعاملات اجتماعی کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم بود. در این مطالعه تعداد ۵۴ کودک مبتلا به اوتیسم با دامنه سنی بین ۶ تا ۱۰ سال در سه گروه شامل گروه های ایروکامبت (۱۸ نفر)، کاتا (۱۸ نفر) و کنترل (۱۸ نفر) قرار گرفتند. شرکت کنندگان به مدت ۱۴ هفته، به صورت سه روز در هفته، تمرینات طراحی شده خاص گروه خود را انجام دادند. اندازه گیری تعاملات اجتماعی اوتیسم با استفاده از مقیاس تشخیصی اوتیسم گیلیام- ویرایش دوم (گارز-۲) صورت پذیرفت. ارزیابی ها قبل از اعمال مداخله (پیش آزمون)، دو روز بعد از مداخله (پس آزمون) و سی روز بعد از اتمام مداخله (پیگیری) انجام گرفت. برای تحلیل داده ها از آزمون های تحلیل واریانس با اندازه های تکراری، تحلیل واریانس و t همبسته استفاده شد. یافته ها نشان داد تکنیک های کاتا و تمرینات ایروکامبت، هر دو به طور معنی داری تعاملات اجتماعی را به صورت پایدار در شرکت کنندگان بهبود بخشید. در تمایز بین تکنیک های کاتا و تمرینات ایروکامبت مشخص شد که تمرینات ایروکامبت نقش بسیار برجسته تر و ممتازتری در بهبود تعاملات اجتماعی داشت. با توجه به یافته ها، نتیجه می گیریم که استفاده از تمرینات ایروکامبت و کاتا می تواند به عنوان یک راهکار مناسب به منظور بهبود نشانگان اوتیسم در نظر گرفته شود و نقش ایروکامبت در تعدیل و بهبود تعاملات اجتماعی کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم به صورت قابل ملاحظه ای بیشتر از تمرینات کاتا می باشد.

اوتیسم, کاتا, ایروکامبت, ماهیت ورزش رزمی, تعاملات اجتماعی