مرضیه زمانیان - کارشناس ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه آزاد، نجف آبادایران

مولتیپل اسکلروزیس یک بیماری عصب شناسی مزمن است که با ناتوانی های روانشناختی و اجتماعی قابل ملاحظه ای همراه است. تاریخ روان شناسی سرشار از مفاهیمی است که در پی ارتقاء و بهبود روش های درمانی و سلامت روان هستند. از این رو پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت برخودانتظادی و شفقت به خود بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس، از نوع مطالعه ی نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل و با گزینش تصادفی بود. جامعه ی آماری پژوهش حاضر، کلیه بیماران انجمن ام اس شهرستان نجف آباد بودند که از این میان ۳۰ بیمار با روش نمونه گیری هدفمند با ملاک های ورود و خروج انتخاب شدند و به طور تصادفی و برابر به گروه آزمایش یا کنترل تخصیص یافتند.آزمودنی ها به مقیاس پرسشنامه ی سطوح خود انتقادی تامپسون وزاروف (۲۰۰۴) و مقیاس شفقت به خود نف (۲۰۰۳)، به عنوان پیش آزمون و سپس پس آزمون پاسخ دادند. سپس، گروه آزمایش ۸ جلسه ی ۶۰ دقیقه ای آموزش رویکرد درمانی مبتنی بر شفقت براساس الگوی گیلبرت (۲۰۰۹) را دریافت کردند در حالی که گروه کنترل هیچ آموزشی را دریافت نکرد. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تجزیه و تحلیل شدند. نتایج بیانگر این بود که رویکرد درمانی مبتنی بر شفقت بر کاهش خود انتقادی در دو سطح (درونی شده و مقایسه ای) و افزایش شفقت به خود در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس به طور معناداری موثر بوده است (p<۰/۰۵). به عبارتی دیگر، می توان گفت که رویکرد درمانی مبتنی بر شفقت می تواند به عنوان یک گزینه مداخله ای موثر برای کمک به بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس، جهت کاهش خود ا نتقادی و ایجاد ذهنی شفقت ورز آنان، مورد استفادهن قرار گیرد.

درمان مبتنی بر شفقت، خود انتقادی، شفقت به خود، مولتیپل اسکروزیس