هاجر جهانشاهی - (دانشجوی دکتری، دانشکده جغرافیا، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران)
حمیدرضا وارثی - (استاد گروه جغرافیا ، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران)

رشد سریع جمعیت و به موازات آن افزایش مشکلات و ناهنجاری­های کالبدی و غیرکالبدی در شهرهای امروزه به همراه ناکارآمدی طرح­های توسعه شهری سنتی جهت بر طرف نمودن این مشکلات، سبب گردیده که برنامه­ریزان به دنبال ارائه رویکردهای نوین در برنامه­ریزی شهری باشند. از جمله رویکردهای نوین، برنامه­ریزی استراتژیک شهری می­باشد. پژوهش پیش رو به بررسی شاخص­های گوناگون توسعه شهری با رویکرد برنامه­ریزی استراتژیک در بندر بوشهر جهت شناسایی استراتژی­های مناسب توسعه شهری در راستای توسعه پایدار می­پردازد. این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر نوع روش تحقیق توصیفی-تحلیل می­باشد. روش گردآوری اطلاعات و داده­های آن کتابخانه­ای و میدانی می باشد. روش پیمایشی از طریق مصاحبه و تکمیل پرسشنامه از ۳۰ تن از کارشناسان و متخصصان حوزه برنامه­ریزی شهری است. در نهایت از تکنیک سوات (SWOT) جهت بررسی استراتژی­های توسعه شهری و از تکنیک ماتریس کمی برنامه ریزی استراتژیک (QSPM) جهت اولویت­بندی استراتژی­های توسعه شهری مورد استفاده قرار گرفت. یافته­های پژوهش نشان می­دهد نمره نهایی عوامل داخلی ۸۳۹/۲ و نمره نهایی عوامل خارجی ۸۹۵/۲ است که در میان چهار موقعیت تهاجمی، محافظه­کارانه، تدافعی و رقابتی، این شاخص­ها در موقعیت رقابتی قرار دارند. در نهایت با استفاده از مدل تکنیک ماتریس کمی برنامه ریزی تعداد ۹ استراتژی جهت توسعه شهر بوشهر پیشنهاد و رتبه­بندی شدند این استراتژی­ها عبارتند از؛ مدیریت یکپارچه، راهبرد رشد هوشمند، بازیافت زمین­های بایر و اراضی نظامی، ساماندهی بافت­های فرسوده، بالا بردن خدمات شهری، بهره­گیری از قابلیت­های توریسم خارجی، بهره گیری از رویکرد انتقال حق توسعه، کاهش دخالت و دست­کاری بی­برنامه در اکوسیستم دریا، افزایش مشارکت شهروندان.

برنامه ریزی, استراتژی توسعه شهری, برنامه ریزی استراتژیک, بندر بوشهر