غلامرضا کشاورز حداد - عضو هیات علمی دانشکده اقتصاد و مدیریت دانشگاه صنعتی شریف
داوود چراغی - پژوهشگر موسسه مطالعات و پژوهشهای بازرگانی

ایجاد ظرفیتهای جدید و بکارگیری پتانسیل های موجود تولید منشاء تقاضا برای نیروی کار است و در اقتصاد ایران، به دلیل محدودیت بازارها، ظرفیتهای مازاد در بخشهای مختلف تولید کالاها و خدمات شایع می باشد. افزایش تقاضای نهایی و تشکیل سرمایه، بازتابی از تقاضای داخلی، و خالص صادرات نشان دهنده تقاضای خارجی برای رشد  ستانده و در نتیجه اشتغال است. این مقاله سعی دارد، با بکارگیری شاخصهای مختلف درچارچوب جدول داده- ستانده  ۱۳۷۵،  پتانسیل های تولیدی و اشتغال زایی اقتصاد ایران را در قالب ۲۴ بخش رتبه بندی نماید. در رتبه بندی ظرفیتهای بالقوه ستانده و اشتغال  بخشها، از شاخصهای پیوند پیشین تقاضای نهایی، پسین ارزش افزوذه و کشش تقاضای نهایی  استفاده می شود. یافته ها نشان می دهد که الزاما سیاستهای رشد محور نمی توانند اشتغال زا باشند. زیرا در بسیاری از موارد کشش های اشتغال کمتر از کششهای تولیدی تقاضای نهایی است. در میان بخشهای اقتصاد ایران، صنعت تولید مواد غذایی، سایر خدمات، ساختمانهای مسکونی و زیربنایی، خدمات بازرگانی، سایر محصولات صنعتی، خدمات حمل ونقل جاده ای، مواد سنگهای ساختمانی و کانیهای فلزی ازجمله بخشهایی هستند که می توانند در فراهم ساختن فرصتهای شغلی، کلیدی باشند.

ایران, اشتغال زایی, داده- ستانده, کشش های اشتغال و تولید, شاخصهای پیشین و پسین