اسماعیل سهیلی - استادیار گروه مرتع و آبخیزداری، دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی داراب ، دانشگاه شیراز
حسین صادقی مزیدی - دانش آموخته ی دکتری علوم و مهندسی آبخیز، دانشگاه هرمزگان،دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی
صدیقه ابراهیمیان - دانشجوی دکتری آبخیزداری، دانشکده کشاورزی، دانشگاه لرستان

در بسیاری از طرح های عمرانی، مطالعات منابع آب، پروژه های آبخیزداری و ...، دستیابی به شاخص های جریان از ضروریات است. یکی از این شاخص ها، ارتفاع رواناب است که با داشتن مقادیر جریان خروجی حوضه، این پارامتر قابل محاسبه است. ولی در شرایط کشور ما که تعداد ایستگاه های هیدرومتری مناسب نیست یا آمار مناسبی ندارد، به منظور تعیین میزان رواناب خروجی رودخانه ها در مطالعات از مدل ها و روابط تجربی استفاده می شود. در این مطالعه از ایستگاه های هیدرومتری با سابقه و دارای آمار مناسب در مجاور حوزه ی مورد مطالعه استفاده شده است که پس از بررسی ۲۴ ایستگاه، اطلاعات ۱۵ ایستگاه جهت استفاده انتخاب گردیده است. در این پژوهش برای برآورد رواناب زیرحوزه های حوزه آبخیز خرکت علاوه بر استفاده از اطلاعات ایستگاه های هیدرومتری دیگر، از روش های تجربی جاستین ، جاستین نقطه ای با ایستگاه هیدرومتری کارده بالا، جاستین منطقه ای، ICAR ، ICAR نقطه ای با استفاده از ایستگاه هیدرومتری کارده بالا، کوتاین برای تخمین رواناب و انتخاب بهترین روش استفاده شده است. مدل های تجربی هم با استفاده از داده های ایستگاه های اطراف و هم با استفاده از داده های ایستگاه کارده بالا واسنجی شده است. در روش ICAR نقطه ای و جانستین نقطه ای با تعیین ضریب k که از واسنجی آورد کل ایستگاه کارده بالا حاصل شد، که مقادیر k به ترتیب برابر با ۰.۴۴۱ و ۰.۲۲۱ به دست آمد. روش های نقطه ای جاستین نقطه ای و روش ترکیب جاستین نقطه ای و ICAR تقریبا نتایج مشابهی داشته است. با توجه به سهولت برآورد پارامترها و دقت مورد قبول روش های مشاهده ای نتایج حاصل از روش جاستین نقطه ای با آورد کل و بدون حذف دبی پایه برای حوزه آبخیز خرکت مشهد منطقی می باشد.

دبی پیک، مدل تجربی، جاستین، خرکت، برآورد سیلاب