مهران مهری
حسن نصیری مقدم
حسن کرمانشاهی
محسن دانش مسگران

دو آزمایش برای تعیین احتیاجات لیزین در جوجه های گوشتی راس ۳۰۸ و کاب ۵۰۰ از سن ۱۵ تا ۲۸ روزگی انجام گرفت. جیره پایه برای مقادیر کافی همه مواد مغذی به جز لیزین تنظیم گردید. سطوح افزایشی مکمل لیزین به جیره پایه افزوده شد تا ۶ تیمار آزمایشی در دامنه ۶/۰ تا ۲/۱ درصد لیزین قابل هضم تامین شود. جوجه ها بطور تصادفی در ۴۸ قفس (۴ تکرار و ۱۲ پرنده در هر تکرار) در قالب طرح کاملا تصادفی قرار گرفتند و هر قفس یکی از شش سطح اسید آمینه را دریافت نمود. افزایش وزن، مصرف خوراک، ضریب تبدیل غذایی و مصرف لیزین قابل هضم به سطوح افزایشی لیزین بصورت غیرخطی پاسخ دادند و اثر متقابل بین سطح لیزین و سویه به جز در مورد مصرف خوراک برای سایر پاسخ های عملکرد معنی دار بود. میزان احتیاجات لیزین با استفاده از مدل های خطوط شکسته خطی و درجه دو برآورد شد. بر اساس مدل خطوط شکسته خطی احتیاجات لیزین در سویه راس برای افزایش وزن بدن و ضریب تبدیل غذایی به ترتیب ۹۵/۰ و ۰۸/۱ درصد بدست آمد؛ ولی با استفاده از مدل خطوط شکسته درجه دو برای افزایش وزن بدن ۰۵/۱ درصد برآورد گردید. در سویه کاب احتیاجات لیزین برای افزایش وزن بدن و ضریب تبدیل غذایی با استفاده از مدل خطوط شکسته خطی به ترتیب ۸۹/۰ و ۹۸/۰ درصد برآورد گردید، ولی با استفاده از مدل خطوط شکسته درجه دو میزان لیزین مورد نیاز برای افزایش وزن بدن و ضریب تبدیل غذایی به ترتیب ۹۹/۰ و ۱۴/۱ درصد بود.

لیزین قابل هضم, سویه, احتیاجات, مدل خط شکسته