محمدرضا افروغ - دکتری ادیان و عرفان تطبیقی، دانشکده حقوق و الهیات، دانشگاه آزاد اسلامی، ایران
علی رضا خواجه گیر - استادیار و عضو هیئت علمی ادیان و عرفان تطبیقی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه شهر کرد، ایران
حسین حسینی امین - استادیار و عضو هیئت علمی گروه فلسفه و کلام اسلامی، دانشگاه ولی عصر؟عج؟، رفسنجان، ایران
محمد کرمی نیا - دانشگاه قرآن و حدیث قم

انسان شناسی، از مهم ترین و اساسی ترین ارکان تحقیق و بررسی یک دین و مسلک است. نوع نگاه و ایدئولوژی خاصی که دین یا مکتبی به سرشت و طینت انسان می دهد در شکل ساختار آن دین و شناخت کلی اش موثر است. ما در این نوشتار در تلاشیم، دیدگاه دو دین اسلام و هندوئیسم را درباره سرشت انسان با تکیه بر متون مقدس آنها، یعنی قرآن کریم و اوپانیشادهای کهن بررسی کنیم. قرآن کریم سرشت انسان را پاک و بی آلایش می داند که مایل به حق و دشمن باطل است و اوپانیشادهای کهن نیز سرشت انسان را از طینت و جوهره پرجاپتی می داند و تصریح می کند که خدا و انسان رابطه مستقیمی دارند، و خدا انسان را از سرشت خودش آفریده است.

قرآن, اوپانیشادها, انسان, سرشت انسان, آتمن