امیر قربان پور لفمجانی
سجاد رضائی
فروغ پورمحمدی

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش گروهی واقعیت درمانی بر بی ثباتی ازدواج و صمیمیت زناشویی در زوجین انجام شد. روش پژوهش از نوع شبه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش تمامی زوج های متاهل مراجعه کننده به مراکز راهنمایی و مشاوره خانواده آموزش وپرورش شهر مشهد بودند که از بین آن ها ۲۴ زوج انتخاب شدند و پس از پاسخ به مقیاس صمیمیت واکر و تامپسون (۲۰۰۰)  و شاخص بی ثباتی ازدواج ادواردز، جانسون و بوث (۱۹۸۰) در دو گروه کنترل (۱۲n=) و آزمایش (۱۲n=) به طورتصادفی گمارش شدند. سپس گروه آزمایش در جلسات آموزشی شرکت داده شد. داده های به دست آمده از طریق کوواریانس تک متغیره، با نرم افزار SPSS پردازش شدند. نتایج نشان داد آموزش گروهی واقعیت درمانی میزان صمیمیت زوجین را افزایش (۰/۰۰۰۱P<) و از میزان  بی ثباتی ازدواج (تمایل به طلاق) در آن ها کاسته (۰/۰۰۰۱P<) است. لذا با توجه به این یافته ها می توان انتظار داشت با اجرای این مداخله در مراکز مشاوره زوجین و دادگاه های خانواده شاهد افزایش صمیمت زناشویی و کاهش میل به طلاق و درنتیجه تحکیم و انسجام بیشتر ساختار خانواده باشیم.

واقعیت درمانی, صمیمیت زناشویی, بی ثباتی ازدواج, طلاق.