سیده زهرا میرقاسمی - ۱- دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه طراحی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهر قدس، تهران، ایران
رضا فردحال - ۲- دانشجوی کارشناسی ، گروه شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهر قدس، تهران، ایران
هادی حمیدی - ۳- دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم تحقیقات، تهران، ایران

در دهه های اخیر به دنبال گسترش بی رویه شهرها و اهمیت روزافزون اتومبیل، نقش عابر پیاده در فضاهای شهری کمتر شده که این امر سبب ایجاد محیط های کسل کننده در شهرها و کاهش سرزندگی فضاهای شهری شده است. درواقع با رشد شتابان هوشمند شدن شهرها، توجه به انسان که صاحب و مالک فضاهای شهری است کم رنگ شده است. شاید این شتاب و پیشرفت برای رفع نیازهای انسان در آینده و کمک به کاهش اتلاف وقت او باشد؛ اما متاسفانه آن چنانکه ضرورت دارد به مهم ترین نیاز بشر یعنی نشاط و سرزندگی در فضای شهری توجهی نشده است؛ ازاین رو سرزندگی فضاهای شهری یکی از مهم ترین دغدغه های دانش شهرسازی شده است. در این تحقیق باهدف سنجش وضعیت سرزندگی فضاهای شهری و با روش توصیفی- تحلیلی، میدان هفت تیر تهران موردبررسی قرارگرفته است. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر رویکرد پیاده مداری بر میزان ارتقاء سرزندگی در فضاهای شهری (میدان هفت تیر تهران) می باشد. نتایج به دست آمده نشان می دهد که محدوده موردمطالعه ) در ۵ حوزه موردبررسی شامل کاربری اراضی، کالبد و فرم فضا، دسترسی و نفوذپذیری، روشنایی و مبلمان شهری و کیفیت زندگی) در بحث سرزندگی همواره دارای مشکلات عدیده ای می باشد در ادامه به ارائه راهکارهایی، با توجه و استفاده از رویکرد پیاده مداری، برای ارتقاء سرزندگی در این میدان را مبادرت شده است.