علیرضا نیکوزاده - دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، گروه تربیت بدنی، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران
رقیه پوزش جدیدی - استادیار، گروه تربیت بدنی، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران
میرعلیرضا نورآذر - استادیار، گروه دامپزشکی، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران
مسعود اصغرپور ارشد - استادیار، گروه تربیت بدنی، مرکز آموزش علوم پایه، دانشگاه علوم انتظامی امین، تهران، ایران
جبار بشیری - دانشیار فیزیولوژی ورزشی، گروه تربیت بدنی، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران

هدف: تحقیق حاضر با هدف بررسی اثر تعاملی تمرین­هوازی و مصرف مکمل کورکومین بر بیان­ژنNRF-۱  و NRF-۲ میتوکندریایی کاردیومیوسیت موش های صحرایی نر مدل سکته قلبی انجام شد. روش شناسی: ۳۲ سر موش صحرایی نر به صورت تصادفی به چهار گروه کنترل، تمرین­هوازی، مصرف مکمل و­ تمرین­هوازی + مصرف مکمل تقسیم شدند. گروه های تمرین و تمرین + مکمل به مدت ۸ هفته در برنامه تمرین­هوازی شرکت کردند. تمرین روی نوارگردان الکترونیکی هوشمند حیوانی به صورت ۵ روز در هفته انجام شد و در این زمان گروه کنترل و مصرف مکمل برنامه تمرینی نداشتند. همچنین، مکمل کورکومین پنج روز در هفته و به صورت گاواژ به گروه های مکمل و تمرین + مکمل داده شد. پس از جراحی، بیان­ژن هایNRF-۱  و NRF-۲ کاردیومیوسیت با استفاده از روش  Real-time PCRبه­دست آمد. برای تجزیه و تحلیل داده ها ﺁزمون های شاپیرو-ویلک و تحلیل واریانس دو­طرفه مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها: هر دو متغیر تمرین و مکمل کورکومین به صورت معنی­داری بیان ­ژن های NRF-۱ و NRF-۲ کاردیومیوسیت ها را افزایش دادند. همچنین نتایج نشان داد که بین این دو متغیر اثر تعاملی مثبت و معنی داری وجود دارد، به طوری که افزایش بیان ­ژن های NRF-۱ و NRF-۲ در گروه تمرین + مکمل از سایر گروه ها بیشتر بود. نتیجه گیری: به نظر می­رسد هر دو عامل تمرین و مصرف مکمل کورکومین به تنهایی و در تعامل با هم می­توانند باعث افزایش بیان ژن برخی عوامل محرک بیوژنز میتوکندریایی در کاردیومیوسیت موش های نر مبتلا به سکته قلبی شوند.

تمرین هوازی, کورکومین, سکته قلبی, بیوژنز میتوکندری, NRF-۱, NRF-۲