مهدی خانجانی - استادیار گروه روانشناسی بالینی دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران.
ترنم صالحی - کارشناس ارشد روان شناسی عمومی، دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران.
احمد برجعلی - استاد گروه روان شناسی بالینی دانشکده روان شناسی و علوم تربیتی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران.

هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی درمان هیجان محور بر خودکارآمدی والدگری و احساس گناه مادران کودکان دچار آسیب سوختگی است. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی، با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه ی آماری پژوهش شامل کلیه مادران با فرزند دچار آسیب سوختگی مراجعه کننده به بیمارستان سوانح و سوختگی تهران (شهید مطهری)، در پاییز ۱۳۹۸ بود. تعداد ۳۰ نفر از این مادران که در پرسشنامه خودکارآمدی والدگری دومکا و همکاران(۱۹۹۶) و احساس گناه آیزنک (۲۰۰۷) نمرات پایین تری داشتند به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. گروه آزمایش به مدت ۱۰ جلسه به صورت هفتگی تحت درمان هیجان محور (گرینبرگ، ۱۹۸۶) قرار گرفت. نتایج تحلیل کوواریانس تک متغیره، حاکی از آن بود که بین گروه آزمایش و گواه در متغیر خودکارآمدی علی رغم افزایش آن در گروه آزمایش، تفاوت معناداری یافت نشد. اما، درمان هیجان محور به طور معناداری در کاهش احساس گناه مادران کودکان دچار آسیب سوختگی موثر بود (P<۰/۰۵). نتیجه این پژوهش نشان داد که از درمان هیجان مدار می توان در کاهش احساس گناه و هیجان های منفی مادران دارای فرزند با آسیب سوختگی، استفاده نمود.

درمان هیجان محور, خودکارآمدی والدگری, احساس گناه, سوختگی کودکان