علیرضا مقدسی - استادیار گروه مدیریت دانشگاه بین المللی امام رضا (علیه السلام)
الیاس تقدیسی زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت دولتی موسسه آموزش عالی عطار مشهد
مرتضی خسروی - دانشجوی کارشناسی ارشد رشته مدیریت دولتی موسسه آموزش عالی عطار مشهد

پس از ناکامی های دهه ۶۰ قرن بیستم در توسعه و افزایش نابرابری و فقر در بسیاری از کشورها، توجه به جنبه های اجتماعی در توسعه و اقتصاد اولویت یافت. تمایل به توسعه و پیشرفت به صورت فطری در تمام افراد و جوامع وجود دارد که جوامع روستایی نیز از این قاعده مستثنی نیستند ولی با توجه به نقاط ضعف و اشکالات فراوان در مفهوم توسعه ای که توسط غربی ها بیان شده است، و بیشتر بر بعد مادی و اقتصادی توسعه تاکید می کند و با کرامت انسانی و بعد معنوی و اعتقادات مذهبی فاصله بسیار زیادی دارد در نتیجه کشورهایی همچون ایران بایستی الگویی بومی با توجه به فرهنگ، باورها و اعتقادات خود ارائه دهند که همین امر موجب شد تا جمهوری اسلامی ایران بنا به صلاح دید مقام معظم رهبری(مدظله العالی) و احساس نیاز ایشان و مشاهده جوانب ناموفق عملکرد غرب در امر توسعه، در پی دستیابی به الگویی بومی برای پیشرفت و تعالی جامعه باشد و از آنجایی که توسعه روستایی محور اصلی توسعه ملی است و این توسعه بدون برنامه ریزی و مدیریت روستایی محقق نمی شود، در نتیجه بایستی مدیریت این مناطق از الگویی بومی که همان الگوی اسلامی – ایرانی است، پیروی نماید تا در مسیر توسعه و پیشرفت به معنای حقیقی آن حرکت و در دام ظاهر توسعه به مفهوم غربی آن گرفتار نگردند. استفاده از الگوی اسلامی – ایرانی پیشرفت در مدیریت نواحی روستایی به دلیل سازگاری بیشتر با فرهنگ و اعتقادات مذهبی جامعه روستایی، راحت تر مورد پذیرش قرار می گیرد.

الگوی پیشرفت، الگوی بومی، تمدن اسلامی، مدیریت روستایی